Tut Ellerimi
Bir kış gününde
karın beyazlığına serilmiş yüreğimde
senin gözlerin vardı;
o gözlerde parlayan ışık
evreni ısıtan gizli bir güneşti.
Ellerine uzandım?
suya düşen gölge gibi kayıp gittin.
Yalnızlığın saçlarımda rüzgâr gibi dolaştı,
parmak uçlarını aradım
kendi kalbimin kıvrımlarında.
Sen bendeydin, ama yoktun;
sanki varlığın
sessiz bir şarkıydı içimde.
Sonra ufuk açıldı,
ışık göğsüme doldu,
ve ben anladım:
aşk, en karanlık tünelde bile
bir mum yakmayı bilir.
Tut ellerimi,
gözlerimizle yeni bir dünya kuralım.
Geceyi ardımızda bırakalım,
her sabah senin nefesinle
yeniden doğsun.