Kanma Gönül
Kanma gönül, sözün büyüsüne,
Ateş olsa da gül rengiyle gizlenir bazen.
Herkesin suyuna eğilme,
Kendi kaynağında çağla,
Kendi yankınla yaşa.
Sevinç bazen çiy tanesi, bazen okyanustur,
Heves solar, fırtına diner, yıldırım susar.
Gölgelerin ardına düşme gönül,
Çünkü insan, kendi yolunun yolcusudur.
Sabır bilmeyen gözlere bakma,
Taşa değse de yankı vermez boşluk.
Işığını tüketme kuyularda,
Sözlerini savurma karanlığa.
Bahar gibi küllerinden doğ,
Çınar gibi kök sal, göğe uzan.
Güneş gibi minnetsiz ısıt,
Rüzgâr gibi özgür es:
Bazen gürle, bazen sus.
Kökün toprağın kalbine sinsin,
Dalların yıldızlara değsin.
Ne gece söndürebilsin seni,
Ne kasırga devirebilsin.
Deniz gibi taş,
Gökyüzü gibi açıl.
Ve unutma gönül:
En büyük zafer,
Kendi göğünde bir yıldız gibi
Sönmeden kalabilmektir.