Tohum düşünce ana toprağa,
Çimlenir, nema bulur ilkbahara,
Taptaze bir fidan gelir dünyaya.
Büyür, gelişir, uyum sağlar oraya.
O bir körpe fidan,
Doğduğu yerde kalan,
Toprağına kök salan,
Dilini, dinini, örf ve adedini alan,
Bulunduğu yerde, öz bir fidan.
Zamanla olgunlaşır, iç dünyasını kurar.
Kim olduğunu, neden, niçin geldiğini arar.
O kısacık vadede hep kendini sorgular.
Yeni fidanlar yetiştirme içinde, karar kılar.
O bir insan.
İstese de istemese de geçiyor zaman.
Günbegün yaklaşıyor ömrün sonbaharı.
Hayat ağacının soluyor yaprağı,
Günü geliyor, gövdesi boyluyor toprağı.
Fırtınada bile yere düşmez meyvesi;
Sağlam ise hayat ağacının gövdesi.
Son nefeste, huzur içinde insanın,
Rahat kapanır gözünün perdesi
Yılmaz Küçük