Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / YALNIZLIK SENFONİSİ

Yazardan en yeniler

/…rakamlar içinde bir…en yalnız rakam adamlar içinde ben…en yalnız adam…/ … ha bir eşya…kompartımanda unutulan ha bir yılan derisi soyulup çöle atılan ha ben…a dostlar…! . nasıl da tıklım tıklım tenhayım bu devasa şehirde...bir bilseniz! sanki kimsenin çalmadığı…tokmağı üşümüş kırık dökük bir arka kapıyım…sadece rüzgâr açar bir buz kalıbının içinde... karanlığa doymuş ama gibiyim her yanımdan köpük köpük yalnızlık taşar .. mektubu yitik zarf misali /sokaklarında dost bir gölge arayan /yüreğim her defasında zifiri sessizliklere bürünür göz değmemiş mısra… hiç bakılmamış ayna hüznünü yaşar … biliyorum…! -kalabalığa da hasret kalacağım…yalnızlığa da- gelmeyecek trensiz garlarda beklediğim yolcular sanki güneşim çalınmış…ufkumda simsiyah bir perde var . sorularımın cevapları kayıp… harfsiz okuduğum tüm kitaplar sahipsizliğimi sahiplenen yok… bana benzer boz bulanık sular içimde uçsuz bucaksız bir tenhalık… sadece baykuşlar uçar ..... hangi bulutu üflesem… artık yeşil değil yağmurlar tepeden tırnağa işgalindeyim yalnızlığın... vurmuyor kıyılarıma dalgalar oysa damarlarımda… bahar şelâlelerine dönüşmüş sevgi nehirleri akar . ah! var mışım, yok muşum kimin umrunda beni kim arar, kim sorar .. ayağa kalkın ölüler…! kan kırmızı yağıyor kar … bu kent; sanki içinde sadece benim yattığım koskoca bir mezar ve bu kentte; yüreksiz ve bir sanrıdan ibaretmiş tüm kalabalıklar … .. . 1985 *tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006
Düzenleme: 29.01.2016 / 21:02

YALNIZLIK SENFONİSİ

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler