Şiir Defteri

AKL-I SELÎM

Yazan: TahsinOzmen
13.12.2012 / 12:17
1384 kez görüntülendi
0 yorum yapıldı
kifayetsizim izahta…! nasıl da kurtulamadım nefsime tenezzülden, cehâletimden uyanamadım dilimin gafletinden, yanılgımın rehâvetinden . meğer yanılgılarım gerçek mürşit, doğrularım suya atılan çizik imiş . idrâk edemedim…! adımladıklarım kar tanesi…adımlayacaklarım yüce dağların karı öğrendiklerim...benim eksikliklerim başkalarının fazlalıklarıymış çelikten elbise sanmışım eğilip bükülmezliğimi… oysa cehâletimin cam kırıklarıymış . meğer devranına göre temizler kirli, kirliler temiz ezikler diri, diriler ezik imiş sanki vicdanım taş, kulaklarım sağır, gözlerim âmâ… yararlanamadım içimdeki insanî cevherimden, mazinin zamana kazınan ilm-i hikmetinden . meğer adam olup onmayanın vicdanı sessiz, maddeden de manadan da çile çekmeyenin beş duyusu hissiz imiş . ufuk yerine burnumun ucuna bakmaktan... her aydınlığı yangın sandım, söndürmeye çalıştıkça yandım doğru çizmeye uğraştım eğri cetvelimle... has olamadım hamdım . meğer hakikat görünmeyenin bağrında giz imiş insanlığa mum olmak, yakmaktan öte yanmak, ne büyük koz imiş . kibir dağımın sisinden... haddimi hududumu hiç bilemedim hep ben dedim, hırs atımdan inemedim ders almadım hatalarımdan, hayal kırıklıklarımdan, yengilerimden, yenilgilerimden bulandırdım suyu sığlığımla bana susmak düşerken vara-yoğa konuşup durdu edep yoksunu paslı dilim...bildiklerinden bilmediklerinden bilmediklerinden . meğer kendin bilmek öz, akl-ı selîm nirvanaya çıkan iz imiş ehl-i kâmilin dilinden akan ben değil biz imiş ayıramamışım gerçeği biçimden… hayali gerçeğin içinden her şey koskoca bir zan imiş makam, mevki insana yük... dostluk, sevgi can imiş ne başım göğe ermiş, ne de arşa değmiş her şeyin başı akıl-izan imiş . [benim sandığım bağ-bahçe, taç-taht…hepsi yalan yüzde güler gördüğüm…yürekte nalân, bahar bildiğim hazan, yakın bildiğim Fizan serinlerim diye yüz sürdüğüm…gerçekte suzan imiş] . meğer toprağın altındaymış nice *yıldız* bazen baş eğmek, boyun bükmek… başaktaki doluluktan, tevazudan imiş Ey Mağfireti Sonsuz Sahib-î Can…! ! ! ! ! ! ! ! ! bana bir reçete yaz…! ki tek ilâcı -suâl- olsun açılsın “akıl gözüm”…asl-ı cevherimin ışığına tutunayım hamur kıvamı ağırlıksızlığımla buhar olup uçsun hîç’liğim, bir daha gaflete düşmesin “aklım”…pişmek için güneşin göğsünde barınayım . bana bir ben çiz…! ki yıkılsın içimdeki ’ben’in kalın surları... kurtulayım egomun esaretinden, nefs kılıfından sıyrılayım, çıkayım fasit girdabından, sisinden pusundan arınayım ne varsa kül olsun bana dair bir daha cehaletin kara kaftanını giymektense… kara toprağın ak kefenine sarınayım beni öyle bir resmet…! ki susturayım nefsimi…bitsin bu rehavet, bu cehâlet ulaşmak için derinliğime sığlığımla yüzleşeyim ışık tut içimdeki karanlığa…beni aydınlığınla ihya et . bana bir dert ver…! ki değişmeyeyim bin dermana bana bir hayat öğret…! ki her demi erdem ve tevâzu olsun tepeden tırnağa……yüreğim sana emanet … .. . 1999 *tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay, ank 2006
Düzenleme: 28.04.2014 / 14:31
Kapat/(ESC)
Yorum Düzenleme

Yeni Üyeler

  • VEJETARYEN1978
  • Serdar150
  • yunuskivanc
  • Adıyaman
  • Şiirlik
Kapat/(ESC)
Tavsiye
Adınız:
Sizin eposta adresiniz:
Alıcının eposta adresi:
Mesajınız:
Doğrulama Kodu:
captcha refresh
Kapat/(ESC)
İletişim
Adınız:
Eposta adresiniz:
Mesajınız:
Doğrulama Kodu:
captcha refresh
Kapat/(ESC)
Rastgele Şiir