Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / Emanet

Yazardan en yeniler

Ellerinden tek tek süzülüyordu damlalar. Sakinliğini korumaya çalışıyordu. Bacaklarında kendisini taşıyacak gücü bile bulamıyordu nerdeyse. Ama umursamadı kadın. Sessizliğini korumak istedi. Içinde kopan çığlıklar vardı. Ağzını sımsıkı kapadı. Yanındaki adam duymasın diye. Bir an koluna girdi adamın. Şimdi ondan güç alıyordu. Inadına yağan yağmura rağmen şemsiye elinden düşmüştü. Iki dakikada sırılsıklam olmuştu kadın. Gözlerine mani olamadı. Akan yağmur damlalarına karıştı gözyaşları. Böylece ağladığıda belli olmuyordu. Bunun farkına varınca iyice bıraktı kendini rahatlamak istedi. Sımsıkı yumdu gözlerini ve tekrar açtı. Evet karşısındaki resim değişmemişti. Hala aynıydı. Bir adam, bir küçük kız çocuğu ve bir kadın. Yutkundu sessizce. Karşısındaki adama baktı. Bir an gözgöze geldiklerini hissetti. Duraksadı kadın. O an için dünya durmuştu san ki. Belki dedi akrabasıdır. Bunu düşünmesiyle hayallerinin suya düşmesi bir olmuştu. Baba diyordu ufacık kız ve adam kıza kadının kendi ismiyle sesleniyordu. Demek beni unutmamış diye düşündü kadın. Günde en az iki kere bu caddeden geçer ve karşısındaki adamı görürüm diye hep heyecanlanırdı. Ama yıllar sonra böyle görmeyi tahmin etmemişti. Evlenmişti. Üstelik kendilerinin hayallerini süsleyen kız çocuğuna da sahip olmuştu şimdi. Kıza baktı. Aynı gözlerini gülümsemesini sevdiği adamdan aldığını farketti. Artık ayakta kalmaya mecali olmadığını iyice yanındaki kişiye belli ediyordu. Kardeşi ablasının hiç unutamadığı ve bu yüzden hayatının son 6 yılını yanlız başına geçirmesine sebep olan adamın şu an karşılarında olduğundan artık iyice emindi. Çünkü o da ablasıyla 6 senedir her gün buraya gelir ve geçen 6 senede ablasını ilk kez böyle görüyordu şimdi. Bundan 6 sene önce bu zamanlar gitmişti adam. Gitmek zorundayım demişti, nedenini söyleyememişti. Bir hata demişti seni benden aldı. Sadece bu kadardı. Sonrasında ulaşılmaz olmuş, ortalardan kaybolmuştu. Hep bir umutla bekledi kadın. Son ayrılıklarının yaşandığı bu yere geldi her defasında. Ve işte şimdi o hatayı anlıyordu. Karşısındaki kız 5 yaşlarındaydı. En azından öyle tahmin ediyordu. O an bir hançer daha saplandı karnından. Demek ki aldatılmıştı. Bu kadar çok sevdiği adam, üzerine basmadan ezip geçmişti kendisini. Ve bir gün gelecek diye kimseyi hayatına almamıştı kadın. Kalbinin kapılarını kapatmış, gönlünün sahibini bekleye durmuştu. Peki ya şimdi neden gelmişti ki adam tekrar buralara. Bütün bu düşünlerin arasında eve kardeşinin desteğiyle gelebilmişti. Hemen odasına çekilip uzandı yatağına. Yorgunluğunun sebebi ile uykunun kollarına teslim etti kendini. Aradan bir hafta geçmişti ve dedikodular kulağına kadar gelmişti. Bir zamanlar sevdiği adamın karısı vefat etmişti. Kansermiş diye duydu. Son günlerini burada geçirmek istediği için gelmişler diye duydu. Ve o küçük kız çocuğu şimdi ne hallerdedir dedi içinden. Peki ya sevdiği adam. O da üzülmüştür. Ağlamayıda beceremez diye düşündü. Sessizce çıktı evden. Bir gölge kadar siyahtı giyimi. Kensini cenaze evinde buldu bir an. O küçük kız çocuğu kucağında. Zaman ne kadar çabuk geçip gidiyor diye düşündü. Suskunluğuna rağmen kelimerin boğazında düğümlenmesine anlam veremiyordu. Kader diyordu sadece dili, ve kederleniyordu içi. Hayatın daima acımasız olduğunu biliyordu ama bu kadar acı vereceğini de tahmin bile edemezdi. Artık o bir zamanların küçük kızı büyümüştü. Şimdilerde 10 yaşında vardı. Her ayın ilk haftası uğradıkları yere gelmişlerdi yine. Artık ayrılmaz bir bütün olmuşlardı. Birbirlerinden başka tutunacakları neleri kalmıştı ki. Gözleri dolmuştu yine kadının. Senelerce beklemişti sevdiğini ve şimdi. Işte tam karşısında duruyordu. Ismi ve soyismi yazıyordu sadece. Tam muratlarına ermişlerdi ki bundan 4 yıl önce. Bir trafik kazası onu almış götürmiştü uzaklara. O günden beri dilinden eksilmedi dular. Zaten sevdiğine verebileceğin en güzel şey bu değil midir? Sevdiğide kendisine güzel bir hediye bırakmıştı zaten. Kendisiyle aynı isme sahip olan kızını. Ve o kızında bakmaya doyamadığı gözlerini. Bu aslında gözüm daima üzerinde demeninde bir başka deyişi olabilir mi diye düşündü kadın. Zor bir hayat yaşıyordu belki de kimilerine göre. Ama yine de o mutluydu, çünkü sevdiğinin bir emaneti vardı yanında. Daima onu hatırlatan. Zaten hiç unutmamıştı ki. Çünkü o terkedilse de sevgisine ihanet etmemiş yine de sabırla beklemişti. Bir defa olurmuş aşk dedikleri zaten dedi, ve benim olmayan bir kalbi başkasına açamam demiş ve beklemişti sevdiğini. Sabırla. Şimdi ise sevdiği onu bekliyordu ahirette. Ama önce emanetini büyütmeliydi diye düşündü kadın. Ellerini yüzüne götürdü Amin diye fısıldadı dudakları. Yanındaki kıza baktı buğulu gözlerle. Yavaşça sildi gözlerini. Elini uzattı emanetine, ve sessizce yürümeye başladılar. O. Burak YILMAZ

Emanet

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler