Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / çocukluğa özlemle

Yazardan en yeniler

Yıldızların aslında gördüğümüzden çok daha büyük olduklarını bilemeyecek kadar çocuktuk. Saymaya çalışıp gördüğümüz kadarının tamamını sayabileceğimizden emin olacak kadar çocuktuk… Üzerimizdeki yorgana, kepenkleri açılmış pencereden uzanan gök eğiliyordu. Kardeşim kayan yıldızları gösterirken ben hep kaçırıyordum. Ben göremeden, kayıyordu yıldızlar. Bilmem kaçıncı yıldızda uyuyor, kaçıncı rüyada gökte uçuyorduk. Kardeşim ve ben. Aslında ne kadar masumduk. Yaşıyorduk. Planlamadan, düşünmeden sonrayı… Tasasız ve huzurluyduk. Büyümek gelmiyordu akıllarımıza. Boyumuzdan memnunduk. Her ne kadar yüksek raflara erişemeyince şikâyet etsek de çocukluğumuzdan. Memnunduk çocuk olmaktan. Ceviz ağaçlarına çıkma yarışı yapardık sonra. Ne cesurduk ve ne haylazdık. Annemin uyarıları, evhamlı çığlıkları vız gelirdi. Ağaca çıkması kolaydı da sonra nasıl inilecekti. Hep bir merasimle olurdu inişimiz ya dedem kucaklardı ya da annem. Ağacın dalından inerken… Dedeme ağaca salıncak kurması için yalvarırdık. Onun da hep işi olurdu, bizim salıncak ipimizle. Mızmızlanırdık. Babaanneme nazımız geçerdi ve o kurardı salıncağımızı. Sıkılıncaya kadar, midemiz bulanıncaya kadar sallanırdık. Boşluğun ve salınıvermenin inanılmaz tadı vardı, bunu iyi bilirdik. Ve sonra eski tahtalardan kulübe yapardık kendimize, çuvaldan çadırlar, gazeteden perdeler, çamurdan pastalar… Ah o bizi ebelikten kurtaramayan büyük nar ağacı. Şimdi ne kadar sessiz ve yaşlı. Bizi, evinin önünde oynuyoruz, nar ağacına zarar veriyoruz diye kovalayan Ayşe Nine, bize açıklamazdı niyeleri. Çok sonra biraz daha büyünce niye zarar vermemiz gerektiğini açıklamış ve nar vermişti bize. O da yok onun ağacı da öksüz şimdi. Belki bu yüzden birden çökmüştü bizim nar ağacı. Yaylayla evimiz arasında gidip gelirken o beş on sene, büyüyormuşuz aynı anda meğerse. Papatya topladığımız baharlarda, Kartopu oynadığımız, okullar tatil diye sevindiğimiz kışlarda Yaz tatili geldi, oyun vakti diye sevindiğimiz yazlarda Bir üst sınıfa geçtik diye büyüklenirken eylüllerde… Aslında hep büyüyormuşuz farkında olmadan. Farkında olmak da değiştirmiyor ki bu süreci. Durdurmak istemedik gene zamanı. Çünkü merak ediyorduk büyüyünce ne olacağımızı. Hayatın bize yapacağı sürprizleri merak ederek geldik bugüne. Ve bu bekleyiş bitmeyecek de galiba bir ömür boyu.
Düzenleme:20.02.2008 / 13:53

selametnur

20.02.2008 / 16:48

aynı duyguları galiba paylaşıyoruz bu tür yazılar daima duygulandırır beni değerli kardeşim,ama şunu eklemek istiyorum yorgun argın bile olsa şu çağlara geldik şükürler olsun öyle değilmi,her çağın kendine has özlemi vardır çok nedenler çıkar geri dönmemeye ve ileri gitmemeye bana inanın onun için günümüzün değerini bilmek lazım kalın sıhatle,,,{s:015}{s:029}{s:030}

ayşe

20.02.2008 / 17:15

YAŞAM BOYUNCA ÖZLENECEK ÇOCUKLUKLARIMIZ AKLIMIZ GERİLERDE KALACAK MUTLUDA OLSAK MUTUZDA İLLE ÇOCUKLUK BÜYÜMEMEK LAZM OYSA ŞİMDİKİ ÇOCUKLAR BİLMİYOR ÇOCUKLUK YAŞAMIYOR YADA YAŞADIM SANIYOR KURULU OYUNCAK GİBİLER ÇOK GÜZEL YAZINIZ GÜZEL YAZILARA {s:026}{s:026}{s:015}

kayra_zamres

21.02.2008 / 16:06

acımasızca ilerliyor yelkovan dönüp duruyorlar! her an biraz daha beyazlıyor saçlarım :) helalll iyi bi knuya deinmişin eczanede satılmıyorki ilacı yok! alalım geçiyor gidiyor zaman!{s:036}{s:036}{s:030}

çocukluğa özlemle

Yazardan en yeniler

selametnur

ayşe

kayra_zamres

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler