Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / SEVİLAY-1. BÖLÜM

Yazardan en yeniler

Sevilay, annesi ile birlikte yaşıyordu. Babasıyla ise hiç tanışmamıştı. Biricik ablası da, üniversiteyi bitirdikten hemen sonra evlenmişti. O ise 10. sınıfta okulu bırakmış, neredeyse 18 yaşına gelmiş, ama hala bir baltaya sap olamamıştı. Annesi Feryal hanım, Sevilay'ın bu durumundan çok şikayetçiydi. Ama ne zaman iş konusu açılsa diyalogları çok kısa sürüyordu; -Kızım bir işe girip çalışsan fena mı olur? Hem cep harçlığın çıkar, hem de tecrübe olur sana. -Anne benim para için çalışmaya ihtiyacım yok. Ayrıca yeterince tecrübeye sahibim. Bir daha bu konuyu konuşmak istemiyorum. -Tamam kızım... Annesinin bıkkın "Tamam kızım..."ları artık Sevilay'ı boş oturmaya öyle alıştırmıştı ki. Ama kadıncağızın elinden de bir şey gelmezdi. Bir gün yine akşam yemeğindeyken annesi Sevilay'a baktı, daldı gitti... -Anne ne düşünüyorsun öyle? -... -Annee! -Duyuyorum kızım. Başım çatlıyor bağırma. -Duyuyorsan cevap versene. Allah Allah ya... Sevilay gözlerini devirdi. Feryal hanım bu tarz hareketlerden hiç hoşlanmazdı, ama çocukları onun en büyük zaafıydı. Onlara bir şey diyemezdi. -Anne biliyorum ben bu dalıp gitmeleri. Ya misafir getireceksin, ya da saçma sapan bir konu açacaksın. Hangisi? -Ne diyorsun sen Sevilay?.. -Diyorum ki yine ne saçmalayacaksın? Şu ağzındaki baklayı hemen çıkar da, konu çabucak kapansın. -Sevilay, niye böyle davranıyorsun kızım? -Nasıl davranıyorum anne? Yine iş mevzusundan bahsedeceksin işte. Ben de diyorum ki İSTEMİYORUM! Sevilay bu sözlerinden sonra elindeki kaşığı masaya fırlattı, Feryal hanım bir anda irkildi; -Ne yapıyorsun kızım? -Anlamıyorsun anne. İstemiyorum çalışmak! İş istemiyorum, para istemiyorum, tecrübe istemiyorum! -Tamam kızım, sakin ol. -Ben zaten tüm gün sakin sakin oturuyorum. Ama sen benim boş boş oturmamdan rahatsız oluyorsun anne! Ben de ablam gibi evlenip, başından gidemedim diye yapıyorsun değil mi? -O nasıl söz kızım? -Sus ya! Sanki bilmiyor muyum ben? Biraz daha sabret anne, az kaldı reşit olmama. Ben de ablam gibi zengin bir koca bulurum, evlenir giderim. Seni de aramam, sormam, rahatsız etmem hayatın boyunca merak etme! -Kızım bağırma, neden bağırıyorsun? Hem onlar nasıl sözler öyle?.. -Sakinliğim batıyor, bağırmam daha çok batıyor.. Ben hiçkimseyi memnun edemem zaten.. Sevilay kimseyi memnun edemez!.. diye yüksek sesle söylene söylene odasına çıktı Sevilay. Tüm gece aşağı inmedi, annesi ile konuşmadı. Ama anne yüreği ya; Feryal hanım yine kızını merak etti. Olmayan suçu için kızından özür dilemek istedi. Sevilay'ın odasına çıktı, kapıyı tıklattı. Ne kadar bağırıp çağırsa da, Sevilay da dayanamıyordu annesine; -Gel anne... Feryal hanım yavaşça kapıyı açıp içeri girdi. Yatağa, kızının karşısına oturdu. Derin bir nefes alıp kendini topladı; -Özür dilerim kızım... -Ben özür dilerim, çok bağırdım sana. -Sorun değil kızım, ama sana böyle düşündüren şey ne? Ben siz olmadan ne yaparım?.. -Anne sen ciddiye mi aldın beni? Ben onları bir anlık sinirle söyledim. Gerçek bi' şapşalım ya... Ya anne, sen kömürlükteki bidonlara turşumu kuracaksın benim. Ne evlenmesi? -Tabii. O bidonlar neden orada sanıyorsun sen? Birlikte gülüştüler, sarıldılar. Kucaklaşmalarından sonra, Feryal hanım bir anda durgunlaştı, gergin görünüyordu; -Benim seninle konuşmam gereken bir şey var kızım... ...
Düzenleme: 09.02.2025 / 15:08

SEVİLAY-1. BÖLÜM

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler

Bağlı Üyeler