Sakin sonbahar akşamının hafif esen rüzgarıydı içimdeki yalnızlığı unutturan
Kuşların son ötüşlerini duymak, yaprakların teker teker dallarından düşüşünü görmek keyif verirdi
Sabah çaylarının vazgeçilmez arkadaşı simidimden her lokma alışımda sensizliğin acısı boğazımı düğümlerdi ya
Yalnızlığın keyif verdiğini kedimin başını her okşayışımda, çiçeklerimi her suladığımda ve özellikle yavaş yavaş içime çektiğim sigaramın dumanında anladım
Her uyanışım sana, her nefes alışım sana, her adımım sanaydı ya, değil artık
Zaman her şeyin ilacı derlerdi, ne büyük yalan derdim kendi kendime, doğruymuş sevgili
Suya yazı yazmak gibi imkansız aşkını güneşe bakmaya cesaret ettiğim ilk anda bir daha buraya dönmeyecek rüzgarla sana iade ettim
Seni sevmenin suçunu hep dünyaya yüklemiştim, ben artık hayatım
Cümle kurmanın basitliğiydi seni bana soğutan
Yokluğun beni benden alması gerekirken varlığın bir anlam ifade etmez olmuştu
Sevdan bu kadar kolay aşkın bu kadar basit mi olacaktı ey sevgili
Gözyaşlarının tuzlu tadında saklı olması gereken aşkın seni seviyorumun basmakalıbında sıkışıp kalmıştı
Yazdığın her şiirin virgülleri az noktası çoktu
Bitirmenin keyfini elinden gelen her şeyde kullanmanın hazzını yaşamak keyif verirdi sana
Susmak, gözbebeklerinin anlatması gerekenleri anlatmak sana göre değildi
Sen ne yaşadıklarına ne yaşattıklarına hatta belki de hiçbir şeye değer vermedin sevgili
{s:020} neoneto {s:027}