güneşin ışıkları
yüzümü yakar
acı gibi
sessizlik akar
her gülen mutlu
her ağlayan hüzünlü
sanarlar
oturuyorum şimdi koltukta
hep aynı yoklukta
sıkıntıdan
kırılmaktan
hep bunlar
bir çiçek daha açsa
bir hüzün daha solsa
hep aynı telden çalsa rüzgar
hep aynı insanlar olmasa