bir acı bu
çıkmaz sokağın sonu
bir keder bu
elleri bağlayan sonu bul
sekizinci ayın gününde
yağmurlu bir hüzünde
sisli bir düşünce
sessiz bir gülüşme
göz yaşları akar
bu karlı gecede
insan sıkmak ister
deli düşüncelerine
şimdi bir boşluk bu
doldurabileceğim bir duygu yok
korkaklık sadece
kesin kararların ardından sadece 4 kelime
ölüm yaşatır insanı
bu hiçlikte
insan insandır
sadece bir günlüğüne
şimdi dışarıda dökülüyor yapraklar
gecenin beşinde
insan seviniyor
bu aptal gülenlere