Kara göklerden süzülen inciler gibi,
Pare pare gönlümüze yağan nursun sen.
Bırakıp herşeyi, dalıp adn denizine,
Meleklerin cemalindeki huzursun sen.
Varlığın divanımda bir hoş seda,
Yokluğun sitem, ebedi bir eza,
Bülbülün yari uğruna çektiği cefa,
Gülün tomurcuğunda saklı umutsun sen.
Lutfedip gönlümüz yangınına sevgini,
İşte o nda buluruz aşkın rengini,
Sensiz alınan yol yokluğun seferi,
Cihanın damarında akan kansın sen,
Mazlumun ıslak bakışında fersin sen,
göğsümüzde çılgınca çarpan can,
yanlız can değil,
yolunda öldüğümüz canansın sen.
Hüseyin POLAT
15.02.2007
İstanbul