Yine yalnızım bomboş odamda
Elimde bir bıçak dolaşıyorum
Bulursam öldüreceğim o korkuları
Boğacağım hüzünleri
Yakacağım kederleri
Ne varsa bu dört duvar arasında
Dert adına her şeyi anımsatıyor bana
Adını ansam vuruluyorum sanki
Ben saldıramadan onlar saldırıyor bana
Ben davranmadan indiriyorlar darbeleri
Bağırsam ses çıkmıyor
Karabasan gibi üstüme çökmüş hepsi
Mertçe değil namertçe davranıyor
Teke tek değil
Hepsi üstüme çullanıyor
Benim bıçağımı bana saplıyor
Kendi silahlarımla beni vuruyor
Elimden gelmiyor kaçıp kurtulmak
Alıştırıyor bir süre sonra beni de
İnsanlıktan çıkarıyor
Boş gözlerle baktırıyor dünyaya
Kimsesiz yabancı biri yapıyor
çiçek
25.03.2009 / 20:03
Kanma karanlığa
Bakma kararsızlara
Düşünme insanları
Durma aynı düşüncende
Zaman değişiyor
İnsanlar gibi!
{s:030}
çiçek
25.03.2009 / 20:03