Pul derdi çekmeden hani,
Bir küçük boy defter yaprağına
Dökerdik en saf duygularımızı
Mektup denilmezdi elbet;
Ne isim, ne tarih ne de
Bir zarf..
Öylece katlardik
Bir kaç kalp çizer
Sağa sola baş harflerimizi koyardik
Ne postacıyı tanımaya çalışır
Ne de posta kutusuna bakardık
Aslında çok uzaktan da gelmezdi o mektup
Bir koridor yol alırdı
Çocuktuk, belki çocukluk hani
Seninle böyle başladık...
Sonra, ah sonra
Bizimle birlikte mesafeler büyüdü
Hayat telaşı sardı dört yanımızı
Derken günler ve aylar kayboldu
Sen yüreğime dokunan ilk ve tek meltem oldun
Şimdi aynı sehirdeyiz
Belki aynı deniz kokusu aynı havayı soluyoruz
Ama bir şeyler eksik
Sende o çocuksu heyecan yok artık
Belki bunun için
Soluyoruz...