... Önyargı toprağının altına gömülmüş bir tohum gibi hissediyorum çünkü
Toprağı aşacak cesareti kendimde bulamıyorum
Beni besleyen gökyüzü bunu sevgisinden mi yapıyor, yoksa sadece ağlıyor mu bilmiyorum.
Peki ya tüm bunları aşıp kırabilseydim kabuğumu,
Annesine koşan bir çocuk gibi aşıp geçebilseydim toprağı
Varlığının her zerresine tapındığım, adına güneş denilen şey
Gerçekten bir anne gibi sevebilir miydi beni?
Yaz olup sevgiye boğmasa bile bir bahar kadar ısıtabilir miydi kalbimi
Yoksa gökyüzü ağlıyor diye beni suçlayıp çeker miydi sevgisini üzerimden
Öyle ya bir anne üvey evladını ne kadar severse o kadar severdi herhalde
Ama tüm bunlara rağmen büyüyebilir her tohum
Önyargı toprağına karşılık beklemeden kök verebilir
Sessizlikle izleyebilir topraktan çıkanları ve orda kalanları...