Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / ZAMANSIZ SANCILANMALAR

Yazardan en yeniler

Kimsesizlik degil bu yasadigim. Kimliksizlik hic degil. En sikintili ve uzuntulu anlarimda cocukluguma donuyorum ve yazmaya basliyorum, dusunuyorum. Normal duzende yasarken hayatin dusunmuyorsunuz cogu zaman. Dusunmemekte degil aslinda bu belki ama analiz edemiyorsunuz. Rastgele yasamaya alismisiz yada alistirilmisiz belkide. Anlamsizliklar gelip davetsizce oturuverince hayatimizin gobegine yuregimizin ve beynimizin icine basliyoruz sorgulamaya. Sebepsiz demek dogru olmaz bu davranisi ancak otomasyona baglanmis bu davranisin bir nedeni muhakkak olmali ve biz bunu gormeliyiz ki kactigimiz, saklandigimiz koselerin sorun olup olmadigini bilelim. Ben hep boyle anlarda cocukluguma donuyorum. Isik hizindan da hizli ir sekilde bir suru dusunce geciyor beynimden, yuregimden turlu duygular, carpisip duruyorlar kapali alanda. Her carpisma canimi yakiyor. Kiriliyorum, inciniyorum yada oyle hissetmek istiyorum, bilmiyorum. Bunu ayirt etmek cok zor. Kimsesizlik… Insan en cok kendini terk ettiginde bu duyguya kapilmaz mi? Sen sevgili, Sen omrum, Sen sevdalim, Sen ben olan, Ben sen olan… Kendimizle sevdalimiz arasindaki gidis gelisler degilmidir bizi anlamsizliklara surukleyen… Hayata kusturen yada kis ortasinda tisortle karda gezdiren… “Sen ki sevdali” diye baslayan dizeleri yazamaz oldum nicedir, “sebepsizce sustu yuregim” diye ici dolu bir yalan soylemek isterdim sana… Ama soyleyemiyorum cunku bildigimi zannettigim sebepler yuzunden olsa gerek kalem baska kelimeleri yaziyor bana inat, inanmak istediklerime inat. Bazen dusunuyorum herkes bu kadar ayrintilarla bogusup hayati kendine zehir ediyormudur diye. Ama yapiyorum. Aslinda komik insanin kendini bile bile mutsuz etmeye calismasi gibi gozukuyor ama aslinda degil. Bu inis cikislar, gelip gitmeler, yormuyor mu insani? Tabiki yoruyor. Boyle olabiliyorum ancak. Her zaman huzursuz, her zaman ayrintilari didikleyen, surekli dusunen olmak… Huzursuz olmak benim dogamda var. Bir insanin surekli huzurlu olmasi ya oyle ogrendidindendir ya dusunmedigindendir ya da ermisligindendir… Ama sunu dusunmek lazim. Kacimiz her aciya olgunca yaklasabiliyor ve hayata tepkisiz kalabiliyoruz ki. Simdi sen yoksun sevgili… Ayni kara parcasinda baska dunyalarda baska boyutlardayiz. Ben sarabim, kagidim, kalemimle gene oturmus dusunuyorum, kelimelerin akisini aktarmaya calisiyorum. Orumcek aglarinin arkasindan bakiyorum sana ve hayata. Alnima konulan helalimsin opucugunun ve o buyuleyici sevdanin oykusunu gormeye calisiyorum, nafile, benim baktigim yerde hayat baska akiyor benden yasanmam beklenen hayatta baska. Kurumus agac dallarini toplamayi bu yuzden seviyorum belkide ve belkide bu yuzden elimde cicekle bitki yetismiyor yani nefes alan herhangibirsey… Beklentisi olursa insanin enerjizi oyle yayilirmis ben en cok olmeyi dusunur oldum nicedir, yasamak icin kendim disinda bir sebep ariyordum sevgili bus en ol istedim olmadi simdi kimseye yardimcida olamiyorum bu bilmedigim yabanci ulkede ve bu yuzden olsa gerek tek istedigim “olmek”. Sebebimsin demistim sana, sensizligi yasamak istemiyorum demistim, hatirliyormusun. Ben baska birsey bekliyordum bu iliskiden sen baska birsey. Ikimizde durust olamadik birbirimize. Cunku acikca ortaya koymak gereksizdi ve belki bizde ayni yanilgiya dustuk “insane karsisindakini kendisi gibi gorur”, yanilgisi. Ben senin benim istedigimi istedigini dusunuyordum yada dusunmek istiyordum sen de benim. Biz birbirimizi bir saydik. Bencilce. Kontrolum disinda olan seyleri seymiyorum hayatta. Hayatin bana verdigini degil istedigimi yasamak istiyorum. Ve sen control edemedigimsin, en zayif noktamsin. Farkindamisin bilmem her yazim her siirim sana geliyor eninde sonunda bu hem cok guzel hemde cok kotu. HErseyim ve tek seyim olmussun bu iyi, ben ben olmaktan cikmisim sen olmaya senin icin yasamaya baslamisim bu kotu. Kime goresi goreceli ve tartisilir. Nicedir sadece yasiyorum. Bu da guzel aslinda kendimi dinlenmeye cektim her ani ve her duyguyu hic yasamadigim gibi doyasiya yasiyorum ve biriktiriyorum. Boyle bir zaman dilimi yasarmiyim hayatimda bilmiyorum, zannetmiyorum. Cunku herseyin ilki etkileyicidir ikincisinde herseyi az cok bilirsin, tahmin edersin. Ben bu oyunu ilk kez oynuyorum sen ikinci kez ve bu yuzden basrolde sen varsin, ben yardimci bile degilim. Neden mi? Seneryosu bile yazmadigim yonetmeninin kim oldugunu bilmedigim bir oyunda sadece durup soylenenleri yapabilirim, tecrube sahibi oluncaya kadar. Belki bende bir oyun yazarim sevgili… Ve senin suan bilmedigin gibi bende bilmeden bir baskasina bana ogrettiklerini ogretirim. Bunu umarim yapmam cunku sen bana buyumeyi ve olgun olmayi ogretirken icimdeki cocugu olduruyorsun an an, gun gun. Ben bir baskasini boylesine yok etmek istemem. Diyeceksin ki ben ne yapiyorum sana. Iste bu birsey yapmiyor gibi gozukmen cok sey aslinda bir bunu bilebilsen bir bunu gorebilsen empatiyi kurabilsen, sorun kalmayacak, bilmem belkide kalacaktir, buda koca bir yanilgi ve yalandir. Kim bilebilir ki insanoglunun beyni ve yuregi ne zaman nerede nasil isler… Simdi sevgili yoksun. Nerdesin bilmiyorum. Bilmekde istemiyorum. Cunku artik canimin yanmasinin sebebi baskalasti. Basariyorsun sevgi, basariyorsun. Aci cekmeyi ve cektirmeyi boylesine sevmeyi nasil beceriyorsun, hayret. Simdi sevgili… Simdi sevdalim, yuregim, canim, canimin ici-ozu… Yoksun ya simdi yanimda ben sendeyim ya gene, olumune canimi yakarcasina, dibe vururcasina, zirveye cikarcasina yasiyorum ya duygularimi… Anlamiyorsun ve anlatamiyorum. Belkide en iyisi sessizlikteki duygu ve dusunce akislarini yasamak. Sen ne zaman nerede kiminle kimsesizlikle ne yaparsan yap bilki ben her an bir parka olarak yaninda olacagim. Sensizligemi alistirmaya calisiyorum bunlari yazarak bilmiyorum ama bildigim beni artik sevmedigin ve istemedigin, yaralarimi tekrar tekrar kanatip acitip tuketmek istiyorum hepsini ki sen yanimda yokken yuzumde tatli bir tebessum olsun sana dair. Artik beni anlamani beklemiyorum. Ve kendimi sana anlatmaya calismiyorum. Ama ben seni senin tahmininden daha fazla anliyorum ve bu yuzden hala yanindayim, seninleyim, herseye ragmen sevdami yasatmaya calisiyorum, seni birakmiyorum. Anlamiyorsun neden bunu yaptigimi. Kendim icin mi saniyorsun? Cevabin evetse benim cevabimi duy “Hayir!”. Anladim ki agaclar topraga aci verdikce buyuyorlar… Sen benim bende seni topraginim. Sana gore se buyudun baska topraklarda. Ama unutma buyumen bittiyse olmeye baslamissindir. Ya birak beraber buyuyelim ya da senin olumunu seyretmek istemiyorum omrum. Akilli ve mantikli olmak adina ayrintilardaki guzellikleri kaciriyoruz cogu zaman. Gunun guzelliklerini itip bir kenara cirkinliklerinden olusturdugumuz bir yumagi yerlestirip beynimize, yuregimize atiyoruz hayatimizin gobegine. Kaybetmekten korktuklarimiz sadece maddi degeri olan sahip olmalarimiz oluveriyor bir zaman sonra ve kendimizi unutarak yasadigimiz bu yabanci hayati oylesine benimsiyoruz ki nedenini bile ibilmeden devam ediyoruz nefes alip vermeye. Insanin zihninden gecen dusunceleri yakaliyamamasi ve toparliyamamasi dogru dusunmedigi icin mi yoksa hizli dusundugu icinmidir?

ZAMANSIZ SANCILANMALAR

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler