Yaptığım bir resim var bu aralar
Kara kalem olarak başladım
Uzuuun bir yol var
Sonunda bir rüzgâr
Geride bıraktığı her yeri talan etmiş bir rüzgâr
Yolun başında dizleri üstüne çökmüş
Elleri ile toprağa tutunmuş
Bir çocuk var
Üşümüş çaresiz
Yanında siyah beyaz
Telleri kırılmış bir gitar
Fırtınadan zor kurtulmuş olmalı
Üstü başı da yırtık
Kalbi darmadağın
Resimde bir tek
Çocuğun toprağa akan gözyaşlarının oluşturduğu
Birikinti mavi
Eski bir film karesi gibi şimdi yaşadığım her şey
Tek renkli olan senli günlerin hayali
O zamanlar en çok maviyi severdim
Hep mavi derdim
Hayallerim maviydi
Rüzgârım maviydi
Güneş sarıydı
Çimler yeşil
Dünyam renkliydi mutluydum
Ta ki gittiğini anlayana kadar
Karardı her şey
Gülmüyor, konuşmuyorum
Anlamlı anlamsız gözlerimden
Yanaklarıma yaşlar süzülüyor
Sürekli resim yapıyorum
Çalışma kara kalem
Konu gidişin
Benim yıkılışım
Aslında ben gitaristim
Hiç resim yapamam
Söz müzik yapardım
Seni anlatan
Ama artık neden çalayım
Son yaptığım müzik
Bestelenmemiş bir şiirsin dudağımda
Okuru okurum kaybolurum
Her bir mısranın anlamında
Tek konuşa bildiğim
Derdimi söylediğim iki göz vardı karşımda
Oda gidiyor
Ağlayabildiğim anlatabildiğim
Bir yürek vardı yanımda
Oda gidiyor
Ve burada bitiyor
Gerisi gelmiyor…
bilgisayarım
02.08.2007 / 00:19
hadi bence mutluluğun resmini yap ne olur şiirlerin bol olsun iyi geceler{s:027}{s:032}{s:015}
bilgisayarım
02.08.2007 / 00:19