Maketten yüzler, vücutlar,
İnsanlar..
Birine dokunuyorum,
Devriliyor..
Diğerine dokunuyorum,
Devriliyor..
Bir sonrakine,
O da..
Hepsi..
Hiçbir şey hatırlamıyorlar,
Eskiye dair.
Şimdi yaşadıklarını da
hatırlayacak değiller..
Birini, bir kaçını, belki hepsini
Sevmek istiyorsun,
Seviyorsun; duyumsamıyorlar..
Hareketleri önceden belirlenmiş,
Ona göre biçimlenmişler..
Yaşamak zorundasın onlarla, başka kimse yok çünkü.
Kapatıyorsun gözlerini.
Görmek istemiyorsun, görmüyorsun.
Açtığında gözlerini,
Aynaya bakıyorsun:
Hayır! Gördüğün sensin, başkası değil..
Gözünü kapattığın o bir kaç dakikada:
Görmek istmediklerin oldun
Sen de kolayı seçtin yani.
Kurtuldun gerçeklerden..
Dünya dönüyor ancak;
İnsanlar yine aç, üşüyor, - onlar gibi olmayı reddettikleri için - onlar yüzünden ölüyor..
Geri dönüş yok!
Belki de var,
ama elini çabuk tut!
Süre de, insanlık da
bitiyor çünkü..
Fıratın-Hüznü
18.03.2007 / 21:45
Yine ince dokunmalarla örülü bir şiir. Özellikle şiirin ilk bölümü, sualtında devrilmiş yatan, sessiz, dilsiz, kırık heykelciklerin hüznünü taşıyor.
Fıratın-Hüznü
18.03.2007 / 21:45
serhat
18.03.2007 / 22:07