Bakıyorum gecenin karanlığında
Şehrin ışıklarına, sensiz ve sessiz.
Susuyorum çaresizce yokluğunda,
Yüreğimin çıtırtılarını dinliyorum.
Kulaklarımda bir uğultu,
Aklıma sessiz çığlıkları atıyorum.
Bak yoksun, yine alıştırıyorsun yokluğuna.
Kızıyorum sana, en çokta kendime
Nasıl olurda alışır yüreğim, bir yabancıya
Nasıl olurda insan bağlanır umarsızca,
Hiç düşünmeden kendini.
Mutlu gülücüklerinden geçer gider.
Ağlamayı bile beceremezken.
Nasıl olurda, sevildiğini düşünebilir insan,
Daha doğru düzgün varlığını bilemezken.
Aslın da hep o şehrin ışıkları,
Sensiz ve sessizdi,
Nasıl bunu unutarak sana kandım ki …