(ne denir ki olmadığın mevsime bilmiyorum ...diyor bir şair)
tanımlanamaz zamanlardan
sevdalardan geliyorum
ayak izime bakarak
yolumu bulmaya çalışıyorum
sevda kumsalında
her adımda daha çok yitiyorum
bitiyorum
gidiyorum sensizliğe doğru
geri dönüşsüz bu yolda
ölüme gidiyorum
sensizlik ölüm, ölüm sensizlik.....
mevsimlerim sessiz çığlıklar atıyor
benim mevsimlerim
içimde çiçekler kuruyor
çöller büyütüyorum özenli
can suyumu içtin
şimdi kanamıyorum yar
ne aşka,ne sana doyamıyorum yar
dayanamıyorum
herşeye dayanıyorum da
sensizlik ölüm,ölüm sensizlik
dayanamıyorum...
{s:026}
iyimser_sevgi
20.07.2007 / 15:12
Ölüm - Sensizlik ... Her zaman gidişlerin olduğu bir dünya değil mi biizimkisi ama bir yerde buluşmayı umarak gidilecek yollar demek istediğim.. Ölümde bu noktada değerlendirilirse sanırım sonsuzluk zihnimizde biraz da olsun canlanıveririr...
#1
bilgisayarım
21.07.2007 / 01:18
çok hüzün dolu olmuş ama çok ta duygulandım yüreğinden kopan lar şiire aksetmiş harikasın{s:027}{s:015}{s:014}
#2
ayşe
21.07.2007 / 17:10
acının en büyüğü yüreyine çökmüş nedir derdin anlasam acılar çöreklenip oturuyor bazen insanın içine öyle yanıyor ki içi ne çare ölüm bile çaresiz kalıyor yanında ama değmez üzülmeye değmez bu yalancı dünyaya değmez bu kadar hüzün mutlu olmayı dene bul mutluluğu mutlu yaşa
iyimser_sevgi
20.07.2007 / 15:12
bilgisayarım
21.07.2007 / 01:18
ayşe
21.07.2007 / 17:10