Son çırpınışlarıydı gururumuzun
Yandıkça yanan ruhumuza bi ödüldü
Sarıldıkça öksüren kalbimizde esen rüzgar dinmezdi hiç
Yalnızlığın sıcak demir kokusuyla büyümüştüm oysa
İncitmemeliydim.
Göğün kızılına denk gelmemiştim
Parkların yeşilliğini görememiştim.
Kurak topraklar üzerinde yuvarlanmış, örselenmiş
Ertelenmiştim.
İncinmemeliydim...
Zaman sonra tutturuldu elime varlığın çekilmez gerçekliği
Sardım neon ışıklarına
Bir sigaranın dumanında atmaya çalıştım hep
Oysa ki o bir dağdı ben ise kendini bilmez bir toprak parçası...
