Kuşatmış içimi acımasız bir deprem.
Titriyorum, lakin mevsimlerimden kışı yaşamıyorum.
Baharda çiçek açacağımı zannetmiştim, ancak ağaçlarımı birer birer kestirdim.
Bulutlarımı silip kara kalemle boyadım gökyüzümü.
Artık ne yağan bir yağmurum olacak ne de günümü aydınlatan bir güneşim...
Bir tek ben kalacağım, bir de görünmeyen gözyaşımın damlaları...
Bir de fırtınam olacak...
Depremde yıkılmış, kırılmış, enkaza dönüşmüş kalbimin parçalarını daha da parçalayacak.
Belki de kendisi enkaz olacak; hep gidip gelecek.
Günlerce enkazların altında kalacağım.
Çizdiklerimden birinin boyamasını bekleyeceğim.
Önce şafağı bekleyeceğim.
Toprağımın yağmurla birleşimini bekleyeceğim.
Sonra güneşi bekleyeceğim.
Gökyüzünde gökkuşağımın belirmesini bekleyeceğim.
Kuşları bekleyeceğim,
bana da uçmayı öğreteceklerini bekleyeceğim.
Ağaçlarımın filizlenmesini bekleyeceğim.
Ve çiçek açmasını bekleyeceğim; kalbimin...
Arzu Kureyşi
