Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / ÇOCUK VE HÜZÜN

Bir Pazar sabahıydı ve efkarını bilirmiş gibi günün, çığlığını basıyordu çocuk sessizce. belli ki böyle masum duruşunun büyük bi nedeni vardı.Sevemeyecek kadar küçüktü çocuk.Belki yedi belki altısında.Güçlü görünmeye çalışıyordu küçük bedeni ile ama gözleri onu ele veriyordu bi şekilde.İçimden yanına gidip onu bağrıma öyle bir basmak geldi ki .Sanki o yıllardır içinde birikmiş bir sevdayı üzeriden atamayan bir aşık gibiydi.Bu yüreğimden geçenler gözlerimden damlamaya başlamıştı bile.Sonra başımı önüme eğdiğim yerden kaldırdım ve çocuğa bakmak istedim.Çocuk volta atmaya başlamıştı viran gecekondunun bir ucundan öteki ucuna.Elleri cebinde büyük bir adamı andırıyordu yürüyüşü ile.Ayak sesleri kulağıma bir fon müziği gibi yansımaya başlamıştı bile.Havada bana hüzün katmak istercesine çiseliyordu belirsizce.Ben ağladıkça yüreğim yanıyordu çocuğun o garip haline.Ayaklarım öylesine kilitlenmişti ki olduğum yere hüznümü arttırdım ölürcesine.Güç bela kendimi kurtarıp attım kapı eşiğine.Ve hıçkırıklarımı duymuştu çocuk.Usuldan yanına sokulup ona bir şeyler sormak istedim öylesine.Ama ne mümkün yüreğim dayanamıyordu çocuğun o haline.Zar zor dilimden kurtulmuştu iki kelime.Neyin var diyebilmiştim yetime.Yüzüme bakıp ölmek istercesine ağladı ve annesinin öldüğünü söyledi sessizce.Sonra da yaslanıp duvar dibine hıçkırmaya başladı içlice.Ben ise imrenmiştim çocuğun o haline.Ağlayarak dönmek istedim geriye.Ama çocuğa baktıkça bende kendimi kaybetmeye başlamıştım bile.Böyle sevgi olur mu dedim kendi kendime.Sonra omzuna atarak elimi dedim ki üzülme…Öyle olmuştu ki çocuk biçare.Doğrulup eve gittim sessizce.Başladım kendi halime gülmeye ve yığıldım olduğum yere önce sustum sonra hıçkırıklarımla başladım söylenmeye.Ulan yazık be lanet dedim böyle kadere.Ama ne çare ölen ölmüştü bir kere.Ben ise yaslanıp odanın bi yerine susup kalmışım bir kere sonra eridiğimi fark ettim günden güne ve sonunda bende………………………… TAYFUN KALYON

ÇOCUK VE HÜZÜN

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler

Bağlı Üyeler