Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / SENİ SEVİYORUM

Yazardan en yeniler

SENİ SEVİYORUM! Karanlığın en bataklık yerinde buldum ruhumu dün akşam. Kurtulmayı umuyordum en son şiirimi yazdığımda. Sen uyanık olduğumu fark etmedin ve masanın üzerinde alelade atılmış şiir müsveddelerimi fark ettin. Yarım saat boyunca hiç bıkmadan okudun onları. Yüzünde beğendiğine dair mimikler aradım büyük bir umutla… Çünkü sen şiirlerin ruhunu anlardın. Birden durgunlaştın, sonra gözlerin daldı. Belli ki endişeleniyordun bir anne duygusuyla. İşte beni deli eden buydu. Ne zaman tarafsız olmanı beklesem beni hayal kırıklığına uğratıyordun. Bazen anneydin, bazen de sevgili. Yazdığım şiirlerimden birini kenara ayırdın. Sonra sen yokken ben o şiiri tekrar tekrar okudum, senin gözünle bakmaya çalıştım. Acaba ne hissetmiştin? Yüzünde endişe mimikleri, gözünün dalması bu şiirden mi kaynaklıyordu? Kendimce bir çok yorum yaptım, işin içinden çıkamadım işte… Sen masadan kalkarken ben bilerek üstümü açtım biraz, üşümüş olduğumu görüp merhametine kavuşacaktım, böylece sen de bana olan kırgınlıklarını biraz olsun unutup beni sevecektin, kimbilir belki saçımı bile okşardın. Oysa ki ne kadar kötü bir duyguydu olmayacak bir şeyi beklemek, ölesiye istemek. Üstümün açıldığını gördüğünde çok heyecanlandım, ne yapacağını çok merak ediyordum çünkü. Önemsemedin bile. Yaşadığın o bambaşka dünya bir güne sığmayacak kadar rengârenkti. Sen her rengin ışığında farklı bir tavır takınıyordun, önüne kim çıksa nazikçe eziyordun, zekiydin. Sana hayrandı bütün ahali. Genç kızlar attığın her adıma pür dikkat kesiliyorlardı. Seni örnek alıyorlardı. Ailen yuvadan uçanlardan en çok sana üzülmüşlerdi. Ya ben? Senin hayatta ki tek hatan ben miydim? Bunu sana sorabilmeyi o kadar isterdim ki. Odadan çıktığında umutlarım yerle bir olmuştu. Çakmak sesinden sigara yaktığını anladım. Seni huzursuz eden bendim, evet bendim. Uyumam bile – sen öyle zannediyordun – seni kızdırmış olmalıydı. Allah’ ım bu azap ne zaman bitecekti. Ne zaman unutacaktın seni uçurumun kenarından atarken fark edemediğim duyarsızlığımı? Yıllarca bencilliğimle ördüğüm aşılmaz duvarları şimdi bütün bedenimi kanatırcasına yıkmaya çalıştığımı. Sigarandan nefes alışın bile beni hayran bırakıyordu. Salona geçip benim en sevdiğim şarkıyı dinlediğinde nasıl mutlu oldum anlatamam. Belki haklıydın. En son üç yıl önce anlatmaya çalışmıştın yüreğinin kırıklarının halen battığını, yardım bile beklemiştin. Ama göremedim, göremedim işte, anlayamadım. Bu akşam kırmalıydım salakça gururumu. Yataktan kalktım, yavaşça salona doğru ilerliyordum. Bu heyecan beni öldürecekti. İçeri girdiğimde koltukta uyuya kalmıştın. Seni öyle görünce nasıl sevdim uzaktan bir bilsen, içime sığdıramıyordum. Hemen bir battaniye ve yastık getirdim. Seni incitmeden güzelce örttüm üstünü. Seninle her şeyi konuşacaktım, ama uyandırmaya kıyamadım. Sen benim için bütün bir dünyasın, her şeyde senin parçan var, yaşattığın pişmanlık bile dünyalara değer. BENİ AFFET ARTIK! Bu yazımı okuduğunda ben işte olacağım. Akşam olduğunda yaşama dair bütün umutlarımla geleceğim. SENİ SEVİYORUM! MUSTAFA ÖZTÜRK 13.12.2006 19.00

SENİ SEVİYORUM

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler