Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / BİR BEBEĞİN GÜNLÜ (hiç doğmayan bir bebeğin)

Yazardan en yeniler

5 Ekim :Bugün var edildim. buradayım. Varim mutiş bir >duygu bu. Var olduğum henüz annem ve babam bilmiyor. Bir elma >çekirdeğinden bile küçüğüm. ama ne de olsa, ben benim. Varim ya! Bu bana >yetiyor. Henüz bedenimbelli belirsiz, yüzüm yok ama, varlığımı ve >benliğimi hissedebiliyorum. Bir kız olacağım ve baharda çiçekleri >seveceğim. 19 Ekim:Biraz büyüdüm. Kımıldamam mümkün değil. Annem henüz >farkında değil ama onun kanıyla besleniyorum. Kalbini dolaşıp gelen >sımsıcak kan bana geliyor. Beni sevecek bir kalbin kıpırtılarını şimdiden >hissediyorum. Annem beni çok sevecek. Annem için güzel bir süpriz >olacağım. 23 Ekim : Hiç örmediğim bir el ağzımı biçimlendirmeye başladı. >Dudaklarımda onun dokunuşunu hissediyorum . Bu "el " in dokunduğu yerler >dudağım damağım oluyor. Düşünün bir yıl sonra bu elin dokunduğu yerde >tebessümler açacak, güleceğim. Dudağımdan ve dilimden sözler dökülecek. >Her halde önce "anne!" diyeceğim. Anne duyuyormusun beni ? Seninle >konuşacağım. Sana güleceğim. Kimilerine göre daha var değilmişim... >Nasıl olur ? Varım ve gülücükler sunacak dudaklarımda olmak üzere ya...Hem >sonra bir ekmek kırıntısı ne kadar küçük olursa olsun yine ekmektir.Öyle >değilmi anneciğim ? Ah bir konuşabilsem ! 27 Ekim:Bugün pek mutluyum. İçilmde >tatlı bir kıpırtı başladı. Artık bir kalbim var. Kalbim atmaya başladı. >Hayatım boyunca böyle atıp duracak. Sevgilerle dolduracağım kalbimi. Tıpkı >anneminki gibi... Annem bedeninde iki kalbin birden atmaya başladığını >bilseydi ne kadar sevinirdi ! Duyuyormusun anne ? 2 Kasım: Hergün biraz daha >büyüyorum. Kollarım ve Bacaklarımda biçimlenmeye başladı. Hele bir büyüsün. >kollarım bak nasıl kucaklıyacağım seni anneciğim. Şu ayaklarım da >tmamlansın da, beraber çiçekli bahçemizde yürürüz. Belki birlikte okula >gideriz. 12 Kasım:Ah evet... Bunlar, bular ne kadar sevimli ve küçük >şeyler. Aman allah ım parmaklarımda çıkmaya başladı. Bunlarla çiçek >toplayacağım., annemin elini tutacağım,kalem tutacağım. Belkide güzel bir >şiir yazacağım. Anneciğim , orada mısın ? Ellerimi ellerinin arasına koymak >için sabırsızlanıyorum. 20 kasım Oh, nihayet.. Annem doktora gitti. Burada >olduğumu öğrendi... Yaşasın ! Doktor teyze özel bir cihazla gördü beni. >Ultrason diyorlarmış. Resmimi bile çekti. Sevinmiyor musun anneciğim ? >Seneye kalmaz kollarının aracığında olacağım... 25 Kasım:Artık babam da >burada olduğumu biliyor. Fakat henüz kız olduğumun farkında değiller. >Onlara süpriz yapacağım. . 10 Aralık:bugün yüzüm tamamlandı. Artık iki >güzel gözüm, bir küçük burnum, dudaklarım ve yanağım var... Anneme >benziyorum galiba... 3 Aralık:Artık çevreme bakabiliyorum. Etrafım çok >karanlık ama olsun. Yine de mutluyum. Yaşıyorum ve varım. Kısabir süre >sonra gün ışığı görebileceğim, renkleri ve çiçekleri tanıyacağım. Rüyamda >gördüm. Dünyada gökkuşağı diye bir şey varmış.. onu çok merak ediyorum.. >Anneciğim, babacığım sizin yüzünüzü göreceğim. Tanışacağız....Mutlu olacağız. Gülüşeceğiz.. 24 Aralık:Kulaklarım daha iyi duyuyor artık. >Anneciğim, senin kalbinin seslerini duyuyorum. Benim kalbimin atışlarını da >sen duyabiliyormusun ? Hatta sesini bile tanıyabiliyorum. Sesin ne kadar >tatli... Hiç duymadığım bir şey bu... Güzel ve sağlıklı bir kız olacağım. >Kollarında uyuyacağım, yüzüne bakacağım, o tatlı sesini dinliyeceğim.Benim >için ninni de söyleyecekmisin anneciğim ? Sende beni özlüyorsundur >mutlaka...Bir sey oluyor.doktor abla neden mutsuz bakıyor öyle...Sen acı >çekiyor gibisin. Kalp seslerin değişti... Sustun. Benimle niye >konuşmuyormusun anne ? Anne...Anne...Anneciğim...Yüzü mde soğuuk bir şey >hissediyorum. Anne, yüzümü parçalıyorlar... Anne bir şeyler yap...Anne... >Kolumu çekiyorlar anne... Canım yanıyor anne...Anne... Ayaklarımı >parçalıyorlar buşey ne anne... Beni sana bağlayan damarı kopardılar anne... >Anne kalbimi parçalıyorlar...Anneciğim... Anne... Anne... An... Ah ! >Kürtajınız ta-mamlandı hanım efendi. geçmiş olsun ! ne kadar acı bişiy değilmi karnınızda biri var ve onu istemiyorsdunuz allahın verdiği canı istemiyorsunuz . nankörlük yapıyor oda yetmiyormuş gibi onun canına kıyıyorsunuz . insan onu kollarına aldığında kendini ne kadar mutlu huzurlu ve daha güçlü hisseder insana onunla dünyada ki tüm engelleri aşabileceğini sanır. ama allah çok istedikleri halde çocuk sahibi etmez insanları istemediği halde ve onun canına kıyma gibi bir olasılığı olduğu halde birine bir can veriri ve sonra sonra o can yok olur ama allah tarafından değil kendimiz biz yaparız . LÜTFEN KİMSE BÖYLE BİRŞEY YAPMASIN O DÜNYANIN EN GÜZEL VARLIĞI ...

BİR BEBEĞİN GÜNLÜ (hiç doğmayan bir bebeğin)

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler