Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / Şemsiyem

Yazardan en yeniler

Karanlığa yürüyordum Yok ki bir gece Kalmamışken son gündüz bile Yağmurdan koşuyorum doluya Elimde şemsiyeyle nedense Şemsiyem cesaretim miydi Yoksa sadece yalnız kalmamak için Belkide donmadan önce biraz düşünebilmek için Felaketten kaçan kuşlar Amaçları haber vermek değil Yinede anlıyorum ben İleriyi göremiyorum yinede yürüyorum Ayaklarımı hissetmiyorum ama görüyorum Aydınlığa dair tek bir umut yok Cesaretli karanlık çökmüş pencereme Güzellikler hep esaretti Onurlu bir şövalye gibiydim Ellerimle dağıta dağıta karanlığı Giriyordum içine dilediğimce Rüzgar özgürlük taşıyordu Sessizlik ezilmişti Uğulduyordu o dağlar Rüzgar son nefesini üflememişti Gittikçe dahada sağlam basıyordu ayaklarım Omuzlarıma oturmuştu ruhum Battıkça hissediyordum Kara yılanlar akbabalar Hiçbirinin umrunda olmayan yerdeydim Onlar bile kendi derdindeydi artık Kötülüğün öyle bir merkezindeydim ki Bizde herşey oldukça iyiydi İyiliği bozmaya gerek yoktu Herşey kara kalemler boyalıydı çünkü Sadece şartlarla uğraşıyorduk Başka bozgunculara haramilere İhtiyacımız yoktu orada Yeterince vardı zaten Ne olduğunu biliyorduk Sırtımızdan vurulmuyordu Göğüs göğüse çarpışıyorduk herşeyle Haysiyetle özgür özgün ve insanlar gibi Yüzümüze vuruyordu gölge Sesimiz çıkmıyordu Huzurluyduk Tadını almıştık Koşarak gidiyorduk batmaya Canımızı yakmaya Kuşlar bile hırçın ve onurluydu burada Akbabalar leş yemezdi Sırtlanlar toplu gezmezdi Herkes tek gezerdi burada Kendi içindekiyle her an yüzleşir Kendini içindeki haliyle yaşardı Çekinmeden düşünmeden Değdiğim gibi kötülüğün merkezindeydik Tüm kötülükler zaten dışardaydı Bize düşen iyi olmaktı Daha kötü olmazdık güçsüzdük Güçsüz olduğumuzu biliyorduk Gün doğardı O güçlü insanlar ortaya çıkardı Fesat yaratırlardı Birbirlerini bıçaklarlardı Arada bizede saplarlardı ses etmezdik Aldırış etmezdik gözmezden gelirdik Görmezden gelirdik biz Bizim adetimizdi görmemek Onlar gün ışığında oynaşan çocuklardı Kendileriyle yüzleşemeyecek kadar güçlülerdi Sadece kendi seslerini duyarlardı ve duymuş gibi yaparlardı Hepsi biliyordu karşındakinin kalıp tahminlerine göre davranışları vardı Bizse hiçbirşey bilmiyorduk açıkça birbirimize söylerdik bilmediğimizi Bizim hazır kalıplarımız yoktu tek kullanımlıktı kalıplarımız Karşıdaki ne verirse onu alırdık şekliyle oynamazdık Bizde bilgi netti kimse karşıdakinin anlamasını beklemezdi Giderdi anlatırdı,anlamak için yoğun çabalara girmediğimiz için Anlattığı gibi anlardık kolayca Bazı şeyleri hiç öğrenmezdik bunu öğrenmiştik Bilgili cahillerdik bile bile cahildik. Çok güzeldi sınırlamaların olmaması Öğrensek bile unuturuz biz huyumuz bu Biz En büyük karanlığın içindeki insanlarız Sayımız oldukça az arazimizse geniş Birbirimize rastlamadan ölen insanlarımız çok fazladır bence Bilmiyorum rastlasaydım soracaktım İllaki vardır bence rastlayanlar Taner Çelik
Düzenleme: 03.05.2014 / 00:36

Şemsiyem

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler