kimsesiz sokaklarda
kaybolmuşum
ver elini desem
yoksun
arsız bir rüzgar gibi
okşar tenimi
hapsetmiş güzelliğini zihnim
bir film şeridi gibi
geçer gözlerimin önünden
sokakları ıslatan
çılgın yağmur
değmez tenime
söndürmez ruhumu yakan
ateşi
bağlanmaz gecem
gündüze
aydınlatmaz ruhumu
dünyayı aydınlatan güneş
kalırım karanlığın içinde bir başıma
kimsesiz sokaklarda
kaybolmuşum
döner dururum
bir kısır döngünün içinde
akıp giderken zaman etrafımda
ve yaşarken insanlar
aldırmadan varlığıma
ben kaybolur karışırım karanlığına kimsesiz sokakların