kendimin celladıyım ben
her gün gün doğumunda asarım kendimi yeniden
zihnimin tavan arasında
bakmam hiç ardıma
kanatlanıp gitmek olur tek derdim
buralardan
göçmen kuşlar gibi
kendimin celladıyım ben
her gün hüzünlü bir müzik eşliğinde
sıkarım kafama
kan boşalırken kafamdaki delikten
gitmeleri düşünürüm uzaklara
kendimin celladıyım ben
sonbaharın
fırtınalı ve yağmurlu sabahlarında
yüksekçe bir yerden bırakırım kendimi aşağı
gözlerim kapalı
hayal ederim bulutların üzerinde
sonsuzluğa doğru yürüdüğümü