sen yıldızları serperken evrenin dört bir yanına umut boynumda kement olmuştu aç kurtlar gibi
ve aç çocuklar gecenin koynunda uyurken kurt ulurdu
gökyüzünü giyinirdi çocuklar üşüdükçe
daha ellerin kucaklamamıştı dünyayı ve sen söyledikçe ışıyan gözlerden bihaberdim sevgi herşeye yeterdi sevgi iyiydi
ve samanlıkların üzerine incir kuruttuğumuz huzur, sadece çocukluğumuzdaki özgür nehir değildi mutluluk biraz görece biraz bizce birşeydi
unutma o kadar yalaz yanılsama hayatlar yaşarken yenildik kendimize sevgi çıplaktı ve kültür bir bitkiydi ve cehalet kalbin üzerindeki nasırlar ciğerlerimizde yağ tabakasıydı sıcak eritirdi tenimizi ruhumuz nefes almalıydı ve her üşüyen aç bilgiye tok ..elektron.....çocuğu ancak sevgiler birbirine değince ısıtabilirdik ki umut çözülsün şah damarımızdan......