Her gün yürüdüm arkadasında kendi ölümün
Toprağımdan uyandım etten kemiğe büründüm
Bu şehrin bir tek karanlığında göründüm
Ben hayat sigarasından düştüm
Hayal olan bir küldüm
Dünlere uyarlanan bir bugündün
Matemin en büyük düğünüydüm
Güneşin yaktığı son köz
Yani bende bir zamanlar ölümlüydüm
Kördü iki göz!
Bazen yakıp yıkıcıydı infisah eden her söz
Bir ferah bir ezan bir silah bi hezeyan
Bir cenaze bir düğün
Bir yaşam bin ölüm
Benim benin katiliyim ki
Kendi gözlerimle gördüm
Şimdi tutupta kan kokan kaderemi atıf edeceğim
Cesedimin tam takırtısında
Bedenim son kez omuzlarımda
Küllerim avuçlarımda ruhum zehir
Vakit ahir
Güneş elbet devranın üzerine devrilir.
Hesap verilir ve derin bir soluk çekilir.
Kurtulduk diye...
rapoet
27.07.2007 / 11:27
'Her gün yürüdüm arkadasında kendi ölümün' Necip Fazıldan bir alıntı niteliğindedir. ve bir cevaptır. Düzenleme:27.07.2007 / 11:28
#1
bilgisayarım
27.07.2007 / 12:25
güzel ve şık bir şiir sevgili rapoet gönlünde şirrler hiç eksilmesin güzel günler{s:027}{s:015}{s:032}
rapoet
27.07.2007 / 11:27
Düzenleme:27.07.2007 / 11:28
bilgisayarım
27.07.2007 / 12:25
serhat
27.07.2007 / 17:50