Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / Yarenden Kelamlar :)

Yazardan en yeniler

hayatın suyu sızyor avuçlarımdan ölüm ölüm çatıyor gene dua etmiştim birgün unutmayayım orayı diye unutamıyorum sevineyim mi üzüleyim mi şimdi hayatın toprağı akıyor avuçalarımdan tohumlar akıyor çiçekler akıyor yapraklar,başaklar... gökyüzü düşüyor bir ağıt yere yaşamaktan korkuyorum korkuyorum bazen... gök gürlüyor camlar uğulduyor ninem derdi gök gürleyince Allah kızıyor Allah niye kızsın ki derdim sonra o dedi sen anlamazsın evet ben anlamazdım sonra annem Allah konuşmaz dedi ve dede değilmiş ay üzüldüm bildiğimde onu bilmekten yudum tatmıştım o kadar yoldan çok az bir adım atmıştım yaşıyorum şimdi o zaman da öyleydi yaa anlıyorum şimdi farkede farede yaşıyom korkmak istiyorum daha çok... sabahın tınısı çarptı irkildi beden neden sonra abdest,namaz,dua derken seccadeler kaldırmadı esneyişimi bu nasıl bir kulluktu utandı ,yeniden,yeniden yıkıldı secdey alınımın tozuyla paspas oldu bas ve geç ağlamak istedi ağlayamadı içi ezildi burkuldu utandı riya mıydı boyandığı çok uyudm dedi esefendi Allah dedi ve bir daha ve bir daha... ne zaman kalbi daha hızlı attı o zaman vicdanı biraz rahattı ve daha da rahatsız ağladı ağladı ağladı kuşlar bile onu zikrediyordu şimdi gün ne güzeldi doğarken e uyurdu o miskin miskin utandı utandı ... ağladı sadece yalvardı düşündü yapabileceği ne vardı ne vardı varların varı o vardı yaa yokların varuydı ve de hatta ümitvar olmalıydı yeis bir bataklıktı amin dedi göğsü inip alçalarak amin dedi ve sustu. zaman dört peygamberle vakti ısıttı ve ademi de kendi yoluna akıttı zati evvelden ömür ile ortaktı nefisleri,arzuları da ahbap yaptı zaman kaçtı,kovaladı insan ne yakalandı ne son buldu bu zaman aman zamanı yaratan düşünülmeden aynada esfele kırışan yüze bakılırken mağlup olunduğu bilindi yenilgi,yenilgi,yenilgi... zamn da insanı yendi minderde alaşağı etti kime koştuysa neye kovaladıysa insan gerçeği ilmeden ve aramadan... sonu hep yalnış,hep yanış,hep ziyan... ne mutlu ona olabildiyse pişman ya öyle öldüyse hiçi hiçine... bomboş amellerle dipsizlik aslında başlangıcıydı diplerin bir kapı vardı bir kapı işte buydu bunca açıklaması hikmetin ne mutlu ki birlik hanına kandım daldırdım elimi tasımı bir yudum zemzem tatım bu sanki bir abuhaayttı bu bir dünyadan öbürüne açılan saltanat anahtaarıydı anahtar ağır anahtar acıtır elini ya düşürürsem diye inledi inledi elifler lamlar heceler döndü dualar aminler sabahlar oldu gönlü kitleyen de değil midir insanın kendisi galebe gelir çünkü ona kibri iblisi kovan neyse cenneten insanı da alkoyar işte insanı da lıkoyar günahlarına kapılar kapanınca tövbeler boşa esti bir badı saba gülşeni savurdu güller de sahtemiydi yalancımıydı baharlar uyan artık gafil nefsim yaklaşıyor bahar geldi geliyor o vakit... bilemedim saki neydi sebebi hikmeti elvedaların vedalarıda inkar ettim dondu kaldı hayatım kimin avuçlarından içtim günahı ve bununda paha biçilmez sevabı tövbe ettim kelimeye alınmasın dile diye örümcekler ördü öreli hayelden bir seccade böylelikle pervasızca selam verdim deccale tek celsede ecelim onun elinden gelsede vesile hep bahane, yokken ebediyet hikaye şekli bozuldu dağıldı biçim sanatçının sanatı bitti asıl sanat kemikleri diriltenin hikmeti nasip kısmet onun işi, yok derse yokum açlığa bile onun lisanıyla tokum sabah horuzun çığığı söyle kafir ne diye gündüz olacak diye şükrettinmi geceye Zaman donup gitti sessizce, ardında bir hayal Tabiri için anlatılda belirsiz o rüyalar İnadına zina inadına yokluğa teslim Böylelikle kururmu sandın neslim Ah benim varlığı yokluğuyla eş seslim Sen konuş, kelam boş, ben sesimi kestim diyarı mahşerde su gibi zaman onun elinden içtim meyi ve nakşetti dile adını söyletmeyi ben bir adım ileri gittim baktım ordayım dipteyim, sanma sondayım henüz yeni yoldayım uyandı toprağından silkelendi koca adam güneş sofraya buyurdu, Rabbin adını duyurdu Biz secde ederken sular bile uyurdu dipsiz kuyu dibinde ne hikmetler bulurdu boynumda gerildi hissetmediğim iplerin Göğsünün kafesinde asılı kaldı gözlerim Sözlerin anlam bulduğu bu mekanda Ben sözleri sessizlikle sözledim gözün gördüğünde sen görmediğinde sen bahane sözüm, boş, boşlukta asılı gölgem perdelerle örülü gözlerin önü her yeni günde unuttum dünü erken tattım ölümü, ölünmekle ölünmüyor gidenler ardında bırakmadılarki diri ve açamaz kitliyse gönlü evliya çilingiri akıl boş ve boşluğunda asılı kaldı devranın dolup gitti sayısızca, mükmin dolu kervanım hey hanım uyan artık bizede sabah oldu bu gün rabbin kulu, kıyamete konuktu emri verse gök yüzü kurur hareket durur sen önünü kessende kalp sudur yolunu bulur akıl bulunduğu kabın şeklinden sorulur en kirli su inan abdestinle durulur Yaren yani Emine ablanız ve sonra saçmalayan ben :)
Düzenleme:29.03.2008 / 19:50

rapoet

26.03.2008 / 18:31

kimse okumaz bunu be :D

ayşe

26.03.2008 / 20:08

bağışlayın kimin saçmaladığını anlamadım amaaa bu kadar uuuzun yazmak zorunlumuydu başını okurken sononu sonunu okurken başını unutuyor insan {s:026}{s:015}

Kaf-Kef

26.03.2008 / 20:13

yar-en derinden anlatılan hakikat yüreğin kaleminden, ... sen dost bilidiğim ustad, hiç çıkmazsın o hayat portresinden :D{s:023}

yaren

26.03.2008 / 20:17

kimse okumaz bunu bee evet:)yaa keşke zahmet edip koymasaydın ya da sadece kendi yazdıkalrını koysaydın.gene de teşekkür ederim hediye almış gibi hissettim kendimi,SAĞOL KARDEŞİM BENİM{s:020}{s:015}

kayra_zamres

26.03.2008 / 22:23

neyin peşindesin poet:) kıskandım:p iyi olmuş ama mükemmel veya!{s:030}

Yarenden Kelamlar :)