Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / Çakıl Taşı

Yazardan en yeniler

kendi cesedimi delik deşik edip kelleyi bir güzel bedenden ayırıp yığasım geldi bu is kokan masanın üstüne tabutumun tahtaları çürük kemiklerimin kokusu sinmiş toprağa kurt leşleri, rutubet, ben kokan karanlık ve bedenimin toprağa bıraktığı humus ve üstümde yeşeren boy boy ot dört bir yanımda komşular üstelik adım yazan bir mezar taşım bile var yolumun üstünden geçen adımlar üstelik her gece içip içip sıçanlar ağlayanlar, horlayanlar, dilsizler ve vesaire avuçlarıma sinmiş bir ceset kokusu gönlümün ateşi ve toz pembe hayallerin esmer külleri tepemde bir sokak lambası bir su çukuru gibi göz yuvalarım yağmur bekleye dursun zaman burda benimle dans etmiyor anlamıyor musun? bu kokmuş tahtadan ev kirasını ödeyemediğim beden ve aklıma çakılı fotoğraflar sabah namazı ve zemheri dudaklarımda pıhtılaşan adın anladım çakılı kaldığım yerde çakıl taşıydı yalnızlığım adımın adını koydum anneme bağırıp çağıran dudaklarımı öyle parça pinçik edesim geliyorki içimde birilerini kaybettim gidipte dönmüyor geri ölüm güzel şey yaşarken anlıyorum herşeyi insan acıyı tatmadan bilemez ya acı öyle tatmakla bilinmez birde bu acıyı acı acı sindireceksin kabullenmekte var bilirsin ne anlattığım mı önemli nasıl anlattığım mı yada neyi anlatmaya çalıştığımmı siktir et kalbim şakaklarımda atıyor o ki ölümle ritim tutuyor. '' Tutupta şimdi hesap verebilir misin? Yaşarken yaşadığım her ölüm için? '' yapacağım diyipte yapamadıklarımın hesapları seni deli gibi sevipte platonik kalmaları gece sabah beşe kadar kapanmayan göz kapakları ve işçileri bezmiş bir beden ki ben kendine bile itaat etmeyen sağ yanımda seccadem sol yanımda duvar önümde sayfalar ve sırf benimle sevişip kanımı emmek isteyen sivrisinekler bunun için notalar savuran... uyumam için... az önce birini istemeden geberttim sonra dedim ki, iyi halt etmişim. sanmaki kimse yok yanımda irtihaldir benim herkesim ve ölen herkesi diriden sayarım dirilerimi ölünce kutlayan gidene değil kalana ağlarım kalıpta gidemeyen ben dediğim gibi bir çakıl taşıydı yalnızlığım yıllar sonra parçalanmayı bekleyen göz bebeklerimi emziren bakışların kalmadı onlar kör bende öyle nankör herkes işi düşünce yanımda ve soyutlandım insanlığımdan bir başka benim artık bir insan olmayan nereye gitsem kaçamıyorum bu nezaretten kurtulamıyorum sana olan ruhumun esaretinden mazeretim var bu yüzden tövbem yok şu an biraz daha bizar birazdan fazla fazladan az aşikar işte buyum şimdi. Kimi zaman bir günahkarın tövbesiydim Kimi zaman geceleri karanlığın gölgesi Kimi zaman zamansız çekip gittim Kimi zamanlarda öğrendim ben bunu Yaşamadan gitmeliymişim. Okadar çok şiir olacak şey varki Birinin ucundan tutsam diğeri geliyor Kalemi elime bile almak istemiyorum filvaki Şiir benmişim şairi boş demekki Demekki emrivaki Biride varki her savaşımın sebebi Sonuçlarında bir ömür boyu gebe bırakan Bu gecede bıraktım uykularımı Feragat ettim ömürden Ne olur konuşma arkamdan Adını anmaktan bıktım ben. ÇAKIL TAŞLARI SENİ HATIRLATAN BİR FOTOĞRAFTIR ESASEN! BÜTÜN VARLIĞIM VE YOKLUĞUMA ÇAKILI KALAN...
Düzenleme:09.07.2007 / 03:02

rapoet

12.07.2007 / 02:02

beni okurken en çok heyecanlandıran Necip Fazıl bir dua gidi okurum kendisini şiirinin sonunu getirmemek günah gibi işler içime :) Can Yücelde ironisiyle ve teşbihleriyle bağlar Yılmaz Erdoğanda en basit sözcüklerle en derinlerde yüzer her şair farklı ama Necip bambaşka.

Çakıl Taşı

Yazardan en yeniler

rapoet

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler