Ömürde bir piyes ve son nefes bir ölüme davet
Eski bir yüz ve çöküp giden hoş letafet
İmanım Allah'ımdan bana emanet
ve tek tutupta yatırdığım nefsim hala cenabet
Sus desem susmaz öyleyse susma artık
Sessiz bir rüzgar fısıldadı dönüp baktık
Kimse yoktu şaşırdık zamanla buna alıştık
Güneş doğduğunda mutluluktan ağlamıştık
Kapımdaki kim? kimo demeden
Açıp baktığımda boynuma atıldı aniden
ve bir soluklan dedim nereye gidiyoruz hemen
Beş dakkada hazırlan sırdır bu söylemem
Ecelle istikamette son münazara
ve aynada hergün farklı manzara
Gözümü kapatıp açtığımda cemre düştü toprağa
Hayat hediye etti hayat can verdi hortlağa
Tıpkı bir filim gibiydi binlerce insan karşısında
Öyle bir gerçekti işte mahşer ortasında
Ceset tabutta ruh kendi voltasında
Kim bilir neler saklı varlığımın kafa tasında
Tam unuttum derken çıktın karşıma
Tam dindi derken feza başladı yas tutmaya
Tam ölümü özlemişken yaşama tutunmaya
Penceremden evime düştü ay ayılmaya
Sorular sorduğumda en son kendi kendime
Kurup yıktığımdı bendim kendi kendine
Dönüp baktığımda son zamanki halime
Alıp veremediğim ne var sanki ecelle
Adım attığım yollar eviniz arkası
Kokuşmuş sokak kedilerinin kuruldu sofrası
Çöp çöplük içinde kurtlandı için
Bir an kendimi onlardan hissettim
Karı kız toplanıp şirk koşarken duygularına
Bembeyaz yüzünde sanki kışı yaşıyor adeta
Kar yağdığında belki olmayacak ortada
Hayalet bir kızdız bir kızdın ben yandım...
ve yanıyorum hala...
Düzenleme:17.11.2007 / 18:17
kayra_zamres
17.11.2007 / 18:57
bir su damlasının dörtte biri gülüm
yetermi ölüme mani olmaya...
yüzsüzce çaldığım rahmet kapısı
yüzüme kapanırsa ya
bir su damlasının dörtte biriyle
yanar cesedim o gün!...
#1
kafiyesizgece
17.11.2007 / 19:34
Şiir çok güzel olmuş değerli 'rapoet' ama şiirini biçimsel olarak daha kolay okunur kılmak istersen bu güzel şiirini tek bir vücutta değil de kıtalar halinde sunabilirsin okura.
kayra_zamres
17.11.2007 / 18:57
kafiyesizgece
17.11.2007 / 19:34