Hayatımın romanında zaman yine göçebe
Yağmurlu bir sabah var cenaze evinin önünde
Kaç dakika kaç saat kaç gün var önümde
Yaşamak var ki ölüme gitmem bile bile
Nemli bir ten ve güneş fezaya yapışmış
Allah bir üflemiş toz dumana karışmış
Karıncalar ne ekmek ne su peşinde
Hepsi sanki yuvasında beş vakit secdede
Korku heyecan sanki ikiside aynı
Ve kıvranmalarla başlar kaderin karın ağrısı
Ağlayan gözlerde ölümün gülen şarkısı
Üç gün sonra beraat eder belki şair zanlısı
ayşe
24.08.2007 / 16:53
anlamlı ve düşündürücü gönlünüze sağlık
#1
firari
24.08.2007 / 21:03
begendim güzel yazıyosun devamını dilerim. unutmaki bize şiir yazdırn yüregimizin sesidir o sesi kaybetmeyin ve hiç birşeye degişmeyin.
ayşe
24.08.2007 / 16:53
firari
24.08.2007 / 21:03