Bir akıl odasında yankılanır sesler,
Her köşe bir fısıltı, her duvar bir sır.
Gerçek ile hayal arasındaki ince çizgi,
Kırılırken yankılanır içimde, bir kırık cam gibi.
Zihnimin koridorlarında gezerken ben,
Kendi hayaletlerimle dans ederim gece.
Bir yüz bin surete bürünürken ben,
Her biri farklı bir ben, farklı bir öyküde.
Gözlerimde yansır geçmişin gölgeleri,
Bir hayal mi, yoksa yaşanmış bir an mı?
Her gün yeniden inşa ederken dünyayı,
Kendi zindanımda hapis kalırım yine.
Ellerimle tutunmaya çalıştığım umutlar,
Kayıp gider parmaklarımın arasından.
Bir şiir yazmak belki de tek kurtuluşum,
Kelimelerle dokunmak gerçeğe, bir an.
Gecenin karanlığında kaybolmuş yıldızlar,
Zihnimin derinliklerinde parıldar.
Her dize bir kaçış, her mısra bir umut,
Zihnimde yankılanır, sonsuz bir şarkı.
Şizofren bir şairin yalnızlığına dokunan,
Her kelime bir dost, her mısra bir ışık.
Zorluklar içinde bir nefes, bir an,
Zihin çatlaklarında bir huzur arayışı.
