Gece, karanlığına çekiyor beni,
Her yıldız, birer umut gibi kayıp gidiyor avuçlarımdan,
Sensizlik, her nefesimde daha da ağırlaşıyor.
Kendimi kaybediyorum,
Ama her defasında,
Bir yol buluyorum gözlerinin derinliğinde.
Kalbim, senin adını fısıldarken kırık bir dua gibi,
Her an sana yaklaşmayı düşlüyorum,
Seninle dolmak,
Sensizliğin ağırlığını üzerinden atmak istiyorum.
Düşlerim, seninle renk buluyor,
Ama bir yanım, hala o derin yaralarda takılı kalıyor.
Her sabah, seninle uyanmayı özlüyorum,
Gözlerimdeki uykusuzluk,
Sadece senin hayalinle dinleniyor.
Oysa seni sevmenin yükü ağır,
Ama aynı zamanda bir o kadar kutsal.
Sana kavuşmak,
Bir zinciri kırmak gibi,
Beni sensizlikten kurtaracak tek yol bu.
Düşüncelerimde kaybolmuşken,
Bir umut doğuyor,
O umut sensin.
Ellerimde senin ellerini hissetmek,
Ruhumun yaralarını saracak tek çare bu.
Ve ben, her dizede, her cümlede,
Sana kavuşmayı dilemekten vazgeçmiyorum.
Çünkü seni sevmek,
Beni bu karanlıktan çekip çıkaracak,
Tek ışık, tek umut bu.
