Üst üste taş yığınlarından
Küstah şehirler türettiler
Alabildiğine dolu
tıka basa
Yağmur yağsa ıslanmazdı bu şehir
Toprak parklara tutsaktı
Bu mevsimin plastik çiçekleri de solmazdı da zaten
Yürüyen kalabalıkların hiç biri insan değildi sanki
Gözleri birbirine düşman kesilmişti mecburi bakışmalarda
Apartman mevsiminde yaşayan zavallıcıklardı bunlar
Ama bilmezlerdi zavallı olduklarını
Aldırış da etmezlerdi zaten
Toplu taşınıp toplu düşünürlerdi
Ne kuşları görürlerdi ne kedileri
Telaşlı bir halleri vardı , kaygılı bakışları
Nereye koşsalar yetişemezlerdi
Ne çiçeği vardı ne yaprağı bu mevsimin
Kalabalıklar içinde yalnızdı insanı
uçurtmalar da çoktan terketmişti onları
Gökyüzü çok uzaklardaydı artık