Anamızdı geceler uyumayan
Ve en çokta ona İsyan ettik biz
Şefkat sürünmüştü koku yerine
Kar gibi temiz bembeyaz bir tüldü.
Gizlemek için kusurlarımızı
Onun ipek şalına sarmalandık
Ufukları kucaklardı kolları
Biz onun şefkatiyle büyüdük.
Ve zafir tahtında nazlı bu kadın
Baharda uyanan toprak gibiydi
Bizim sorumsuz kirli kahrımızla
Sanki de hiç hayata küsmemişti.
Beşiroğlu | 27.01.2015