Bir insanı unutmak sevmekten daha zormuş..parça parça dökülüyormuş insanın kalbi .her aşkta hatırlıyormuş kalp sevdiğini o diyor o olsaydı yapardı diye başlayan kelimeler yerini dinmek bilmeyen kalp ağrılarına bırakıyor sonra çaresizce uyuya kalıyor...hatırlıyor kalp hala geçmedimi diyor bu sancı bitmedimi bu sevgi unutmak sevmektende zormuş be sevgili olanları yok saymak ne kadrda zormuş bir anını silsen diğeri çıkıp geliyor biryerlerden bir sözü unutsan diğeri çınlıyor kulağında....ve ayaklar ileri ileri gitsede herdefasında onun olduğu yerde bulsada beden kendini akıl başlıyor gitsende ne çare olmayacak duaya amin demek ne çare sevmek yetmezki mutlu olmaya acı çekmek yetmezki onunla olmaya...rüyalrımda sımsıkı sarılıyorum sana kokunu içime çeke çeke her defasında rüyaymış diye uyanıyor kanter içinde hıçkıra hıçkıra koyuyorum başımı yastığa öle sevmişimki seni her yerde sen aklımda hep sen rüyalarımda sen çık git diyorum sürekli sana artık konuşmayıda bıraktım başkalarıyla hep içimde seninle konuşuyorum ve sonra diyorum işte buda benim sınavımdı ne kadar çalışsamda gecemi gündüzüme katsamda sıfırdan başka bir notu olmayan..büyüdüm artık ben ne eskisi o çoçukça masumiyet ne eskisi gibi cahilce ölümüne hepsi sendin işte ve sen çekip gittin ve ben büyüdüm işte...
