Gün .
Yamaç kıvrımlarından toplarken zerafetini .
Odama birikiyor tüm karanlıklar .
Sonra gözlerim asılı kalıyor tavanda .
Parıldıyor düşlerimden koşa gelen bazen ela bazen mavi yıldızlar .
Sonra bu hallerimi bir portre gibi çizerek duvarlara adına gece koyuyurum .
Ismi kadar bir hayli koyu dem .
Sonra tutuklanıyorum sanatımdan .
Bedenim oracıkta kalıyor sızmışçasına .
Oda ne yedi kapının ardına kurulmuş kodese tıkıyorlar sözcüklerimi .
Ruhum kilidi vurup kapatıyor kapıları bir bir .
Ve dagıtıyor anahtarları .
Gozlerime , kalbime , aklima , beynime vesayre .
Her biri bir karanlığa göçüyor içimden .
Olurda denk gelir iseniz bir yasak portreye aynaya pakarken .
Onu oracıkta resmedip kodesinize tıkayın lutfen kapımı çalmayıda unutmayın ve artık çünkü anahtarlar sende .
Hamit Karaboga
02.12.2016
01:30
