Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / ablamın gözünden babamın gidişi

Yazardan en yeniler

Bundan tam 12 yıl önceydi... Eylül ayı,bir salı akşamı...Dedim ki ''hayat durdu''..Evet hayat durmuştu.Çünkü çınarın gölgesi yoktu artık üstümde,dalları sarmıyordu bedenimi,yaprakları okşamıyordu saçlarımı,başımı yaslayacağım gövdesi yoktu artık! Nasıl bir nokta bubuğusunda kayboluyor dumanında kavruluyorum.Sanki toprağa saplanıyor yüreğim;benden aldığı yetmezmişcesine.Ruhumun ahşap penceresinden ayaz dolarken içeri;hiçbir bakış ısıtmıyor babam gibi titreyen yüreğimi.Soğuk en çok hangi bakışından içeri girer bilmiyorum ya da yokluğun en çok ne zaman hissettirir hasretini. Tüm asilliğiyle siyah çöküyor geceye;karanlık,yalnızlık,sensizlik ve bütününde başlıyor yaşam savaşı..Kül sancılar kıvrandırma artık beni,kader topla git eşyalarını! Hayat en derin yaraları açacağı mevsimleri yaşatıyor bizlere.Ruhum uçtan uca talan edilmiş. Ne yaptım biliyor musun? Nakarata kadar özledim seni,tüm şehir plakalarını ezberledim.Hepsine bir mısra yazdım,gölgeni aradım bulamadım.Dallarıyla kim sardıysa bedenimi;sen sandım ama yine akmadın.Ben ıslandım. Önce biraz büyüdüm sonra 12 yıl kadar küçüldüm.Bir şarkının nakaratında rastladım sonbahardan kalma yapraklarına.Yüzümden akan pastel tonlu yaşlarda özdeyişsiz yağan yağmurlara karışmıştı zaten. Ne tuhaf değil mi? Bir zamanlar gövdesine yaslandığım çınarı,şimdi düşlerimde ağırlıyorum.Sıkı sıkı sarılıyorum, doya doya öpüyorum .Sonra nehirler taşıyor yanaklarımdan.Ağlıyorum;pastel tonlarda akıyor göz yaşlarım,kül renginden denizlere açılıyor yelkenlerim.Avazım çıktığı kadar bağırıyorum sonra sesler sislere karışıyor.Ve bir zaman tüneline giriyorum akıp gidiyor yaşam... Yokluğunda belki çok şey değişti;Ali asker oldu,evlendi;ben anne oldum.Solmaz halam üçüncüyü bile doğurdu. O, omuzlarından indirmediğin Dilara'n şimdi genç kız oldu,serpildi.Fatoş'un,Murtaza'n,Cem'in..hepsi büyüdü yüreklerinde özlemle. Ahmet'in koca delikanlı oldu.Gidişinin ardından doğan yiğeninin adını senin ismini verdik ''Yılmaz''... Ve bir kızımız daha oldu adı Ceren. Biz büyüdük baba, tam 12 yıl sensiz geçti! Kokunu almadan, Sesini duymadan, Öpmeden,sarılmadan tam 12 yıl geçti. Yokluğunda değişmeyen tek şey; dün gibi hatırladığım gidişindir gökyüzüne ,hasretimdir,zaman zaman sorguladığım ''neden''lerimdir,''keşke''lerimin ''belki''lerimin demleridir! Saat,geceyle gündüzün yaptığı araba kazasında kör olmuşken; karanlığa güz yağmurunun kadife sesiyle esen rüzgar vurdu damgası. Ben yine hasretin doruklarında..Yine uçak yaptım hüzünlerimi,yine okyanuslara akıttım göz yaşlarımı;yine hayatın verdiği rolü yüklendim,kaderin yazdığı senaryoyu oynadım. Ben yine özledim baba! Kokunu özledim, Sesini özledim, Bizlere bakarken ışıldıyan gözlerini özledim. Ben yine özledim baba! Şevkatini özledim, Bedenimi saran kollarını özledim, Bakışlarındaki derin mananın yüreğime dokunuşunu özledim. Ben yine özledim baba! Sadece özledim... Canım ablama... Umarım duygularına tercuman olabilmişimdir.Kelimeler düğümleniyor boğazıma fazla bir şey söyleyemeyeceğim.Ama tek bir kelimeyle özetlemek gerekirse eğer ''İlk defa ıslandı kalemim''...

ablamın gözünden babamın gidişi

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler

Bağlı Üyeler