İnan bu ben degilim! Ben böylesine atmazdim içime ya da yasamazdim ölüm gibi dedigimi böyle arzunun doruklarında. Senin varlığın -ki yazarken bile mest olmamak nâmümkün- gün be gün beni kendine tutsak etme kararliligiyla cigerlerime kadar işliyorsa ve ben hayalden ibaret olduğunu bildiklerime boylesine baglaniyorsam daha fazla ispat arama bu sevdada. Sevda oluşu tek tarafli dahi olsa!
Karanlik sandigindan daha koyu benim icin ya da gordugunden. Ve sabah oylesine uzak ki bu sonsuz bir leyl , itiraf etmeliyim sakinliğim! Mai yahut safran boyansin günüm raziyim, yeter ki uçsuz bucaksiz, sessiz sedasiz, sensiz sevdansiz bu karanliktan bir an evvel kurtulayim. Yoksa oyle seyler yapacagim ki sakinliğim, ebedi sakinliğe bürünecek bedenim...