Yok oluyor ruhlar bu karmaşada. Hayat sanki pençelerde gizli kalmış ufalmış ta ufalmış. İnsanlar unutmuş dünü yarını... Düşünmemiş geleceği. Anlamların anlam olmaktan çıktığı anlar doldurmuş manalı saydıklarımızı. Sözler kundaktaki bir bebeğin hıçkırıkları kadar içten saf ve temiz çıkarken kimler kirletmeye başlamış cümleleri. Gözyaşları yalandan dökülmüş üzerlerine birde kanlarını akıtmış göz bebekleri. Gözler yara almışlar açılmamışlar birdaha. Aşkın körlüğü değilmiş artık olanlar hayatın körlüğüymüş. Hayat bu şekilde mi sevimliliğini kaybetmiş. Sanki her adım günah olmaya başlamış her adımda bir günah daha… Her günün her anı acı verirken ne günler hayata bağlı kalmış ne de hayat günlere. Günler dünlerinden kopmuş bugünler yarınlarından…
Duygu DERNEK