Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / s.t.ç. SOKAK LAMBASININ ALTINDA...

Yazardan en yeniler

Saat 1e geliyordu. Nedendir bilinmez dışarıya çıkmak, gezmek istiyordum. Çıktım da… Sokaklarda yalnız başıma amaçsız geziniyordum. Karanlık sokağın başındaki sokak lambasının altında biri takıldı gözlerime. Ona doğru yürümeye başladım ama yaklaşamadım. Kim bilir korktum belki de. Birkaç metre uzağında, başka bir sokak lambasının altında oturup onu izlemeye başladım. Onu izlerken korkumu yenmiş olacağım ki yanına doğru yürümeye başladım. İçimde az da olsa bir korku vardı ama sonuçta o da benim gibi bir insandı, ne yapabilirdi ki? Kendi kendime söylenirken gittim yanına. Konuşmak istiyordum ama lafa neyle başlayacağımı bilmiyordum. Yalnızca ona bakıyordum. Korkum gözlerimden belli oluyormuş ki “burada bu saatte ne işin var? Hem korkuyorsun!” dedi. Cevap veremedim, yine aynı şaşkın gözlerle yüzüne bakıyordum. O, konuşmaya devam etti. “gidecek bir yerin yok mu?” diye sordu. Korkuyor olsam da hala, cevap verdim ama sadece “öylesine dolaşmaya çıkmıştım” diyebildim. O esnada hafif bir ürpertiyle doldu içim ve az da olsa titriyordum. Bunu fark etmiş olacak ki “geceleri gezmeye alışkın değilsin belli, üşüyorsun!” dedi. Garip bir gülümsemeyle yüzüne bakarken içimden de düşünüyordum “O üşümüyor mu?” diye. Gecenin bir vakti, bir karış bile olmayan kırmızı bir etek, siyah file çoraplarıyla yine bir karış bile olmayan siyah bir badi vardı üzerinde, bol dekolteli… “evet,”dedim “geceleri dışarı çıkmaya alışkın değilim ama dışarıdayım işte…” “sen,”dedim… “sen, evinde olmak istemez misin?” isteksiz bir kahkahanın ardından “benim evim bu sokaklar” dedi. Ona bakarken içimdeki korku duygusunun yerini acıma duygusu almıştı. Aslında orada olmayı istemiyordu. Hani uzaktan bakılınca halinden memnunmuş gibi görünüyordu belki, hani hiç bir şeyden kimseden korkmuyormuş gibi duruyordu; sokak lambasının altında… Ama aslında ne orada olmayı istiyordu ne de korkusuz biriydi. Belli ki alışmıştı ama “benim evim bu sokaklar” derken ne kadar çaresiz ve isteksiz olduğu gözlerinden okunabiliyordu. Ben bunları düşünürken O sürekli bir şeyler anlatıyordu. Belli ki doluydu, içini dökebileceği hiç arkadaşı yoktu. Her gece koynuna girdiği erkekler bile onu hiçbir zaman dinlememişlerdi. Onu sokağa bırakıp, onu bu iğrenç hayata atıp, kaçıp giden ailesi gibi onu dinleyebilecek, onunla dertleşebilecek hiç arkadaşı yoktu. Başta ondan korkuyordum ama artık korkmuyorum. Yani korkuyorum ama ondan değil, bu hayattan insanlardan korkuyorum. “beni kurtar” dedi. “seninle geleyim” derken de elini uzattı. Tam ona elimi uzatıyordum ki bir korna sesiyle irkildim. Meğer hepsi bir hayalmiş… Ben hala sokak lambasının altından ona bakıyor, korkuyormuşum. 14.05.04 S.T.Ç.

s.t.ç. SOKAK LAMBASININ ALTINDA...

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler