Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / BİR ANNENİN HAZİN SONU

BİR ANNENİN HAZİN SONU

Yazan: Özge
27.09.2008 / 08:57

1253 kez görüntülendi
4 yorum yapıldı

Takip et @sdefteri

Yazardan en yeniler

Sonbahar mevsiminin serin rüzgârıyla yüzleşen minik bebek birden irkildi. Yılların sıla özlemiyle yanıp tutuşan ayrı iki can gibi minicik elleriyle annesine sımsıkı tutundu. Aslında üşüyordu. Beklide farkında olmadan içgüdüsel bir yönelimle beden dilini kullanıyor ve annesine “Beni soğuk esintinin zararlı etkisinden koru” demek istiyordu. Çünkü henüz daha minicikti ve konuşamıyordu. Annesi yaşamındaki en değerli varlığı olan çocuğuna yardım etmek düşüncesi ile üzerini örten örtüyü başına kapadı. Rüzgâr hızını artırmış, yağmur çiselemeye başlamıştı. Tüm bunlar tarlasına çalışmak için yola koyulan kırsal kesimin çilekeş emekçi kadınına yadırganacak bir biçimde yansımamıştı. Yıllarca bu yoldan gidip-gelmiş, benzer durumlarla karşılaşmıştı. Şimdi tek bir fark vardı; o da çocuğunun yanında olması ve kendisi kadar hatta daha fazla çocuğunu koruma durumunda kalmasıydı. Gerçi gideceği tarlanın bir köşesinde derme çatma bir kulübe vardı. Ancak oraya ulaşması için hayli yürümesi gerekliydi. Çocuğuna sıkı, sıkı sarılmış, üşümemesi ve ıslanmaması için kendince önlemini almıştı. Aradan yarım saati aşkın bir süre geçtikten sonra meraklandı. Çocuktan hiç ses çıkmamıştı. Merak ve endişe ile rüzgâra sırtını dönüp çocuğuna bakmak gereksinimi hissetti. Merak, endişe ve korku karışımı bir ruh haliyle çocuğun yüzünü görmek için örtüyü kaldırdı. Olacaklar sanki içine doğmuştu. Örtü yağmurunda etkisiyle çocuğun yüzüne yapışmış, nefes alma olanağını engellemişti. Artık anne için yapabilecek bir şey yoktu. Çocuğunun cansız bedenine sarıldı ve kendine hakaretler yağdırmaya başladı. İçi, yüreği yanıyor ve tüm olanların sorumlusu olarak kendini görüyordu. Artık ne rüzgâr, ne de yağmuru hissetmiyordu. Çocuğunu sarıp sarmaladıktan sonra köyünün yolunu tuttu. Eve girince “ Allah böyle yazmış, hikmetine sual olunmaz, verdi ve aldı” dedikten sonra kucağındaki çocuğu ile yere yığıldı. Ve bir daha da kalkamadı. ^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

ayşe

27.09.2008 / 10:16

hazin bir öykü ama birazda ihmal gibi güzel dile getirmişsin dilerim gerçek olmasın {s:026}

bilgisayarım

27.09.2008 / 18:31

bencede kırsal kesimin ne yazıkki hazin sonlarından biri anne cahil çalışmak zorunda belkide çocuk denecek yaşta anne olmuş hep bunlar acı gerçek ne yazıkki çok güzel değinmişsiniz en içten sevgilerimle hayırlı akşamlar{s:015}{s:027}{s:029}{s:030}

aliorhan

27.09.2008 / 18:44

Özge harika bir dramı dile getirmişsin benden tebrikler Dostlar degerli insanları kullanarak hiç bir yere varılmayacağını Artık anlamamız gerekmiyormu lütfen hiç kimse duyğu sömürüsü yapmadan hareket etmek İnsanların bir görevi değilmidir ben insanları seviyorum Bir de beni yaratanı lütfen yaratanla yaratılanın arasına hiç kimse Karışmasın ulamada olsa sizlerin arasına biran önce dönmek istiyorum Bütün dostlara sevgiler

h_algan06

28.09.2008 / 17:55

EMEĞİNE, KALEMİNE SAĞLIK . KIRSAL KESİMDE YAŞAYAN KADINLARIN YAŞANTISINDAN BİR ÖRNEK SUNMUŞSUN.GÖNLÜNE SAĞLIK. HAYIRLI BAYRAMLAR.

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler

VEJETARYEN1978
Serdar150
yunuskivanc
Adıyaman
Şiirlik

Kapat/(ESC)

Rastgele Şiir