hakikatten anladım ki insanlar gerçekten ölür. bu ölümler sevenler için büyük bir risk, acı , sükut... ve işte herkes bu anlayamadıkları suskunluğumdan şikayetçiyken onları bu gerçeklikten neden uzak tutarım bilmem:
" Ölüm konuşturmuyor beni."
Ağzımı aralayacak olsam kalbime bir acı sokulur, ince bir kıymık parçası gibi derinlere ve bir düşünce daha peyda olur:
"Ölüm beni alacağı güne kadar sevdiklerimle oyalanır."
ve tüm bunların peşi sıra o acı işliyor içime:
"İnsan ölünceye kadar kaç ölüm sancısı / acısı çeker?..."