Sessiz Özgürlük
Ezgilere tutunuyorum
dibe çöken bir yankı gibi
karanlığın en iç sesine
sözlerin kıyısında duruyorum
onlar, dokunmadan sarıyor beni
ve uzaklarda bir özgürlük
adımı fısıldıyor rüzgâra
gölgeler içimde büyütüyor kendini
gece, usulca kanıyor ruhuma
bir yıldız gibi parçalanıyorum zamanın ellerinde
dağılıyorum ?
ama hâlâ ezgilere yaslanıyorum
bir umut,
adını koyamadığım bir titreyiş
suskunlukla konuşan bir içlik
belki bu yüzden
özgürlük bir boşluk gibi
yakınımda salınıyor
adını bilmediğim bir yaşam
tutkusu kemiriyor içimi
bu, alışılmış bir varlık değil
özgürlüğün kanatlarında değilim ?
uçurumun tam kenarındayım
ölüm gibi bir şey
uyumak bazen
ve ben,
gölgede silinmek ister gibi
kendimden geçiyorum
