aklım aldığınca ardında bakışlarım...
ne tuhaf; uykumu kaçırdığın gecelerden sonra
karşımda sadece bir insansın
benim kötülüğüm mü bu
yoksa alışmışlığı mı yüreğimin aldanışlara.
kıyıyorum artık kendime
ve artık aşkım insana olmasın istiyorum
İnsan! ne olduğunu anlayamadığım aciz yaratık.
-kendimden biliyorum-
bir nazım kitabım olsa da okusaydım keşke,
yazmak zorunda kalmazdım o zaman.
yüzümü bırakıyorum orda
her damlamın düştüğü yerde
biliyorum hepsini bir bir
hepsi yüreğimde...