Şiir Defteri / Sizin Köşeniz / Hasretinle Mum Yanmadan Belki Söner

Yazardan en yeniler

Koşarken saçların ayağıma dolansaydı keşke tel tel Kalkamasaydım yerden bir ömür aniden sorma neden Esseydi gönlüme gönlünde serin serin yel o an Dursaydı gülüşünde zaman benim olsaydın Ne sen ayrılığın kapısına koşardın koşar adım Ne ben hasretin kapısında sersefil olurdum Aşklar aman dilerken senden avuç avuç Sen kaçtın dünden anlamadın tez elden neden Vuslatın dağlarını yıkmaya mı koştun tez elden sallanarak Sallanışın bu gönlümü yıkar terk edişinle ancak Sokakta mıyım ayda mıyım bilmiyorum boşluktayım Tutunmak isterken bir dala hala düşmekteyim Uzattım eller mi kırdın sen bana yardın bu canıma Yürüyorum hasretime sensizliğime koşarcasına Ne gözlerinde var benim için umut sanki dersin bu aşkı unut Yolların bana kapalı yok canlılık dünyam sanki karanlık artık Sen hala uykuda ben uykusuzlukla senin için savaşmaktayım hala Artık ne sen uyanabilirsin galiba ne de ben acaba uyuyabilirim İçimde damla damla hasretin buz tutarken üşüyorum Sen hala sıcaklığınla kalbimdesin bazen sen beni düşünürken Beni bazen düşünürken bensiz ben hala ısınıyorum o anla seninle sensiz Sokak lambaları da benim gibi üşüyor yanıp yanıp sönerken Gökyüzünde ne ay var ne bir yıldız benim gibi oda kaybetmiş Gökyüzü yarın bulur kaybettiklerini ben asla artık ne mümkün Sokak lambaları kaybetmiş benim gibi ışığını Sokak lambalarının çoğu sönük benim gibi sönmüş son demde Sokak lambaları ben gibi sokakta yalnız bu gecenin karanlığında Sokak lambaları karanlığın kucağında bende sensizliğin ocağında Sokak lambaları olsun yuvam etrafı sen ben gibi karanlık Yalnızlıklarına dost olayım benim yanmam onları yakmaz Sönmüş sokak lambası gibi beni kim görür bir mum diker Mum eridikçe bende sokak lambaları da eririz alev alev Yel estikçe hasretinle mum yanmadan belki söner Söner de bizdeki cam kırıklarını kim toplar yeni bir ampul takar Mehmet Aluç © Kul Mehmet

Hasretinle Mum Yanmadan Belki Söner

Yazardan en yeniler

En Çok Okunanlar

Yeni Üyeler