Gece karanlığı bulamayacak kadar sarhoş
Gündüz ise bürünür kara lekelere
Kalbim dünyayı sığdıracak kadar boş
İstemeden giderim , rüzgarın sürüklediği yerlere.
Ölüm bile beni tanımıyor artık
Sanki üstüme kara bir örtü binmiş,
Gerçekleri göremeyen insanlara yazık
Gözlerin üstüne karanlık bir perde inmiş.
Kalbim boş ama bir o kadar da dolu
Bulamadım hayallerimdeki ıslak topraklı yolu.
Hep başlangıcı düşündüm göremedim mutlu sonu
Artıksa ağırlaşır bedenim , gider sesimin tonu.